"Hallo allemaal, mijn spreekbeurt gaat over honden." Iedereen heeft dit zinnetje vast wel eens horen langskomen op de basisschool, gevolgd door een zorgvuldig uitgeschreven (of overtuigend geïmproviseerd) praatje met verschillende weetjes over onze pluizige viervoeters. De kwaliteit van de spreekbeurt hangt vaak samen met die van de samenhang van het praatje. Soms springt dit 'verhaal' willekeurig van onderwerp naar onderwerp en soms vloeien deze onderwerpen naadloos in elkaar over. Meestal zit het verhaal ergens tussen deze twee extremen in. Dit geldt ook voor Inside the Mind of a Dog.
De vergelijking met een spreekbeurt kan bij veel documentaires gemaakt worden. Zeker als de film een voice-over bevat die de meeste informatie overdraagt. Daarbij is het meestal de bedoeling dat de voice-over bekwaam is en de waarheid spreekt. Daarom zijn veel voice-overs rustige en zware (mannen)stemmen, aangezien die bewezen zijn als betrouwbaarder te worden ervaren.
Dit weet Rob Lowe, de stem van Inside the Mind of a Dog, duidelijk ook. Helaas is Lowe geen Attenborough en voegt hij een tikje te veel Amerikaans sensatiezucht aan zijn woorden toe. Hierdoor lijkt elke zin naar een climax te bewegen die vervolgens teleurstelt, als wat er gebeurt niet zo spannend blijkt te zijn.
Niet alleen de voice-over is enthousiast, ook de meeste mensen in de film zelf houden zich niet in. In de 'echte' scènes tussen de interviews door wordt er veel gegild en zijn mensen soms absurd blij met het feit dat ze met een hond mogen knuffelen. Honden zijn best wel heel leuk natuurlijk, maar voor mensen die elke dag met ze werken komt deze hoeveelheid blijheid een klein beetje disproportioneel over. In de interviews zijn de hondenwetenschappers en -trainers kalmer en komen ze beter uit hun woorden, waardoor hier hun liefde voor de honden wel oprecht naar voren komt.
Liefde voor de hond spat van elke seconde van Inside the Mind of a Dog af. Naast de 'live' momenten in het hondentrainingscentrum of -onderzoekslocatie en de interviews worden de honden ook tussendoor in de spotlights gezet. Terwijl de voice-over bijvoorbeeld vertelt hoe een hond het voor elkaar krijgt een frisbee midden in de lucht in zijn bek te vangen (dit is interessanter dan het klinkt) zien we bijna epische beelden van honden die daadwerkelijk een frisbee uit de lucht plukken. Deze beelden zijn mooi geschoten en laten een leuke variatie van hondenrassen zien.
Het grootste gedeelte van de film is gefocust op drie honden die worden opgeleid tot hulphond. Terwijl ze door hun strenge trainingsprogramma gaan, wordt verklaard waarom de trainers doen wat ze doen en hoe ze aan die kennis zijn gekomen. Hier wordt vooral vanuit het perspectief van de hond geredeneerd, wat interessante inzichten biedt. Zo zijn er bijvoorbeeld een paar shots vanuit het perspectief van een hond of wordt de audio vervormd in het stukje over het hondengehoor. Daarnaast zorgt de focus op de drie honden voor een samenhangend verhaal, dat als prima ruggengraat van de film dient.
Tussendoor wordt er echter vaak een kort zijpad bewandeld van een leuk onderzoek, interessant aspect van de hond (zoals het eerdergenoemde frisbeevangen) of een ander gedeelte van het hondentrainingsinstituut. Deze zijpaden worden niet echt aangekondigd en het is dus ook vaak onduidelijk hoelang ze gaan duren. Om terug te keren naar de vergelijking met de spreekbeurt: dat zou het equivalent zijn van dingen bespreken, die niet in de PowerPointdia met de inhoudsopgave stonden, zonder aan te geven hoelang je dat gaat doen. Iets wat de kwaliteit van de spreekbeurt, ondanks goede bedoelingen, uiteindelijk helaas niet echt ten goede komt.
Inside the Mind of a Dog is te zien bij Netflix.
