In de tweede helft van de jaren tachtig humde iedereen Harold Faltermeyers synthesizerdeuntje 'Axel F' en waren de zwart met witte varsity-jassen niet aan te slepen: De eerste twee delen van Beverly Hills Cop waren een groot succes en bevestigden Eddie Murphy's status als superster in het actiekomediegenre. Zijn hondsbrutale Axel Foley had een lak aan regels en een lach uit duizenden. De man is nu terug in Beverly Hills Cop: Axel F. Maar heeft Murphy nog wel de charme en is een verhaal over corrupte agenten en een kibbelende vader en dochter niet al te vaak verteld?
Tussendoor werd in 1994 trouwens ook nog het verguisde Beverly Hills Cop III uitgebracht. Met die film wordt in het nieuwe deel nog even lekker de draak gestoken als een personage bij een oude foto van Axel zegt: "De jaren negentig: niet zijn beste periode." Het is een van de betere grappen in deze komedie die het heus wel probeert, maar simpelweg niet grappig genoeg is. Murphy kan niet meer het hoge verbale tempo leveren of de stemmetjes waarmee hij beroemd is geworden, en waar is die karakteristieke lach gebleven? Nee, Murphy is oud geworden, te oud voor deze...
Dat laatste geldt in exponentiële zin voor de hele trits andere acteurs die uit het vet zijn gehaald om de rollen uit hun gloriedagen opnieuw te vertolken. John Ashton is inmiddels zesenzeventig en Judge Reynolds is al sinds 2017 niet meer actief in Hollywood. Zij zijn duidelijk niet in staat om het komische politieduo uit eerdere Beverly Hills Cop-films opnieuw vorm te geven: de magie is weg. De dialogen tussen al die oude mannen bij elkaar verlopen vreselijk langzaam en stroperig en ook de actiescènes lijken zich vaak - onbedoeld - in slow-motion te voltrekken.
De jonge(re) generatie brengt het er niet veel beter vanaf. Het lijkt erop dat Joseph Gordon-Levitt steeds half slapend op de set is verschenen en Taylour Paige zegt haar teksten op als een slecht geoliede robot. De vader-dochter relatie (hij was er natuurlijk nooit voor haar vanwege zijn werkverslaving) wordt constant besproken, maar het is moeilijk daar iets bij te voelen, ook niet als de dynamiek verandert in wat eigenlijk de emotionele reis van de film zou moeten zijn. De ongeïnspireerde dialogen en het houterige acteren halen al het zout uit de pap.
Het plot van deze film is een voorspelbaar samenraapsel van betere actiekomedies over verziekte familierelaties en corruptie bij de politie. De slechterik is natuurlijk de agent met de Gucci-schoenen van duizend dollar en Axel gaat om de haverklap undercover als een van zijn typetjes om aan informatie te komen. Op een gegeven moment wordt hij die weinig overtuigende maskerade zelf ook beu, kijkt zijn gesprekspartner zuchtend aan en zegt: "Ik ga het niet eens proberen." Het is een staaltje zelfinzicht waar Murphy ook bij gebaat was geweest.
De beste scène in Beverly Hills Cop: Axel F is wanneer Axel weer voor het eerst vanuit Detroit naar Los Angeles trekt. Het Californische straatbeeld is in veertig jaar veranderd, maar Beverly Hills is in zeker zin ook hetzelfde gebleven. De mooie mensen en poseurs zijn er nog steeds. In 1984 moest Axel grinniken om twee kerels die hem in volledige, zwart-rode Michael Jackson-outfit tegemoet liepen. Nu is dat een man die in de auto naast hem hevig in de weer is met bruiningscrème. De montage brengt een fijn vleugje nostalgie, waar de rest van de film echter veel te geforceerd op mikt.
Voor de jongere kijkers, die Eddie Murphy eerder als Donkey uit Shreck kennen of in het geheel niet, heeft Beverly Hills Cop: Axel F vrijwel niets te bieden. De actie, humor en plotontwikkeling zijn vreselijk gedateerd. Dit is een franchise die niet opnieuw opgewarmd had moeten worden. Maar goed, dat synthesizerdeuntje blijft wel weer even hangen.
Beverly Hills Cop: Axel F is te zien bij Netflix.
