in Recensies
Update:
Het young adult-genre bestaat al een jaar of zestig, maar heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen. De populariteit van het genre, dat zich afgezien van de leeftijd van de doelgroep maar lastig laat definiëren, is ook vertaald naar bioscoopsuccessen. Het hoeft heus niet altijd te gaan om tovenaarsleerlingen, vampiers, weervolven of een brute strijd om leven en dood. De beste young adult-titels onderscheiden zich door het fijngevoelig behandelen van essentiële thema's. Met wel een grote rol voor leven en dood, maar op een andere manier.
Het genre is inmiddels wereldwijd uitgerold en het Japanse Drawing Closer is een voorbeeld van een lieve film, soms op het zoetsappige af, over issues waar jonge mensen zich nog helemaal niet mee bezig zouden moeten houden. De Nikkatsu-productie onder regie van Takahiro Miki is een bewerking van de roman van Aoi Morita. De oorspronkelijke tergend lange titel betekent zoveel als 'Het verhaal van toen ik jou ontmoette en je nog zes maanden te leven had en ik nog een jaar' en dekt volledig de lading van het plot.
Om de film makkelijker te verkopen buiten Japan werd gekozen voor de Engelse titel Drawing Closer, een verwijzing naar de talenten van hoofdpersonages Akihito en Haruna die ontsnappen uit hun ellende door de woede, het verdriet en de onmacht van zich af te tekenen. Toeval wil dat Akihito een verwijzing is naar de herfst en Haruna naar de lente en dat de naam van hoofdrolspeelster, het Chinees-Japanse model Natsuki Deguchi, weer verwijst naar de zomer. Of de zeventienjarigen al deze seizoenen zelf zullen halen valt echter te bezien. De twee ontmoeten elkaar op het dak van het ziekenhuis waar Haruna al maanden verblijft.
Het zwijgzame introverte meisje lacht prachtig maar draagt een ongekend leed met zich mee. Ze heeft net te horen gekregen dat de aandoening die ze al sinds haar jeugd heeft, haar fataal gaat worden. Haruna heeft nog een half jaar van de artsen gekregen. Akihito verbergt eenzelfde tragedie: zijn hartaandoening zal hem over een jaar nekken en het liefst zou hij van het hoge ziekenhuisgebouw springen. Akihito ontwikkelt een bijzondere fascinatie voor Haruna en zoekt haar elke week op met een bos gerbera's. Hij besluit haar niets te vertellen over zijn aandoening, maar alles in het werk te stellen om haar laatste maanden zo gelukkig mogelijk te maken.
Drawing Closer is mierzoet, obligaat gefilmd met een soft focuslens en volgeplamuurd met nondescripte kabbelmuziek. Toch deert dit alles weinig. Er zit genoeg drama in om het glazuur niet van je tanden te laten springen en tegelijkertijd zit er genoeg ontwikkeling in het verhaal om boeiend te blijven. Hoofdrolspeelser Deguchi , die we nog kennen van de briljante Kore-eda-serie The Makanai: Cooking fort he Maiko House, is een charmant plaatje met een hoge sympathiefactor die naast haar medische toestand nog veel meer leed herbergt. Het heeft ervoor gezorgd dat Haruna in zichzelf is gekeerd. Akihito weet als enige tot haar door te dringen.
Dat klinkt misschien allemaal behoorlijk afgezaagd en dat is het eigenlijk ook wel, maar Miki weet de kijker volledig om zijn vinger te winden door heftige thematiek te verzachten met liefde en ware vriendschap. Het is ongelooflijk lastig om te duiden waar Drawing Closer zich nou precies onderscheidt van genregenoten, maar dat de feelgoodfactor ongekend is staat buiten kijf. Dat Miki alle boxjes aanvinkt blijkt wel bij de afsluitende scènes waarin zijn oprechtheid duidelijk wordt. Het is lastig om de ogen dan nog droog te houden.
Drawing Closer is te zien bij Netflix.
