Daisy Jazz Isobel Ridley kan wel een succesje gebruiken. Ze is het uithangbord van de Star Wars-sequeltrilogie, die - grotendeels buiten haar schuld om - op zijn zachts gezegd niet aan de verwachtingen voldeed. Haar Rey Skywalker heeft nog niet het stempel gedrukt op de saga zoals Luke, Han, Leia of Anakin dat deden. Ze krijgt in de volgende set sciencefictionfilms een herkansing, maar zal van goede huize moeten komen om het gebroken vertrouwen in de franchise te herstellen. Wat kan helpen is dat Ridley wel degelijk een goed acteur is, zoals ze in The Marsh King's Daughter wederom laat zien.
Eigenlijk is Ridleys talent verspild in deze teleurstellende psychologische thriller. Hetzelfde geldt voor de acteerkunsten van Ben Mendelsohn die de andere titelrol - de Marsh King - op zich neemt. Beiden doen hun best om zoveel mogelijk uit de vader-dochterdynamiek te halen, maar het script laat ze te vaak vallen. De uitwerking die regisseur Neil Burger (Divergent, The Upsite) aan het gelijknamige boek van Karen Dionne geeft, ziet er fraai uit, maar wordt geplaagd door halfbakken keuzes en een ongeloofwaardige structuur. Jammer, want op papier is dit een interessant verhaal.
Diep in de wildernis van Michigan voedt een vader zijn dochter op als natuurmens. Jacob leert Helena jagen, zet leerzame tatoeages op haar lijf en strooit met wijsheden als "er is niets puurder dan overlevingsinstinct" en "bescherm altijd je familie". Alles koek en ei. Als de dochter tien jaar is, worden de twee echter door een dramatische gebeurtenis gescheiden. Eenmaal volwassen kruisen hun paden weer, maar de verhoudingen liggen nu anders.
Het vreemde is dat de belangrijkste ontwikkeling van het personage Helena zich in de tussenliggende periode afspeelt, de tijd die we niet zien. Haar aanpassing aan het leven in de bewoonde wereld, veranderende omstandigheden en de stichting van haar eigen gezin worden benoemd, maar komen niet in beeld. Als we het moeraskind na de tijdsprong van twintig jaar weer tegenkomen, weten we niet veel meer dan dat ze een gesloten vrouw is die haar verleden probeert te vergeten en een beroep heeft waarbij ze nummertjes in spreadsheets invoert.
We krijgen gaandeweg brokjes informatie over wat er in de tussentijd gebeurd is, maar de film neemt je niet echt mee op Helena's levensweg. Als haar vader ineens weer een factor wordt in haar bestaan, voltrekt twintig jaar aan opgekropte emotionele ontwikkeling zich plotseling in een paar dagen. Het voelt erg onnatuurlijk en je moet vaak schakelen om te begrijpen wat er in het hoofd van Helena omgaat. Nou hoeft dat laatste geen probleem te zijn als we maar bij het personage betrokken raken, maar daar slaagt deze film niet in.
The Marsh King's Daughter is ongebalanceerd en een groot deel van de tijd simpelweg saai. De gesprekken voelen geforceerd en lijken vaak alleen bedoeld om de gaten in Helena's verleden te dichten. De laatste akte waarin de protagonist en antagonist het deels psychologisch en deels fysiek tegen elkaar opnemen is het sterkste stuk van de film, maar de aanloop daarnaartoe zit helaas vol ad-hocplotwendingen en overbodige zijpaden. Er is bijvoorbeeld een stuk van het verhaal waarin Helena niet zeker weet of haar vader nog leeft, maar voor de kijker is dat gegeven zo zonneklaar dat elke sequentie om dit spannend te houden (inclusief de 'het was maar een droom'-scène) alleen maar irriteert.
Als simpele 'blijf met je tengels van mijn familie af'-thriller met Daisy Ridley, die het altijd prima doet in fysieke rollen, zou The Marsh King's Daughter best te pruimen zijn, maar nu worden er zoveel psychologische oppervlakkigheden en onuitgewerkte filosofietjes tegenaan gegooid dat eigenlijk niets goed uit de verf komt. De film is niet spannend genoeg voor een avondje popcornvermaak en niet diepgaand genoeg voor een intellectuele nabeschouwing. Nee, Ridley blijft nog steeds in de eerste plaats Rey Skywalker.
