In de nabije toekomst zijn reguliere topsporters passé en richt alle media-aandacht en sponsoring zich op atleten met geavanceerde prothesen: de 'bionischen'. De zussen Maria en Gaby Santos zijn elkaars grootste concurrenten in de categorie verspringen op de Bionische Spelen. Gaby is haar been op jonge leeftijd verloren aan een tumor, maar Maria heeft nog maar recentelijk een prothese door toedoen van een aanrijding. Biônicos is haar verhaal.
Maria heeft een relatie met een schimmige zakenman, die zich in zegt te zetten voor het recht van reguliere atleten om een ledemaat te laten amputeren en zo mee te strijden in de bionische competities. Het is een enorm raar motief, maar de uitwerking is nog vreemder. Deze Heitor beraamt overvallen om geld bij elkaar te krijgen om hackers te betalen om de locatie te bemachtigen om hersenimplantaten te stelen die nodig zijn om de prothesen te bedienen. Vreselijk onhandig allemaal, zowel voor Maria als voor de kijker.
Het uitgangspunt van Biônicos is behoorlijk origineel en had in een gefocuste film een spannende sportieve en filosofische strijd op kunnen leveren, maar regisseur Afonso Poyart voegt zoveel familiedynamiek en absurde criminele verhaallijnen toe dat het eindresultaat een rommelig geheel is. Personages draaien soms honderdtachtig graden binnen enkele seconden, en weer terug. En vaak lijken overbruggende scènes te zijn weggelaten, zodat we van het een op het andere moment met een compleet nieuwe situatie te maken hebben.
Zo is Maria in no time gewend en Olympisch vaardig met haar nieuw verworven krachten. Ook haar weerzin tegen de bionische sport is als bij donderslag verdwenen. Later in de film wordt hier een soort verklaring voor gegeven, maar die maakt eigenlijk al het voorgaande compleet ongeloofwaardig, als het dat al niet was door het rammelende plot en de geforceerde dialogen.
In deze dialogen wordt wel een klein beetje vragen gesteld bij de wenselijkheid van lichaamsaugmentatie in competitieve sport, maar in feite wil iedereen gewoon het onderste uit de kan halen. De filosofische kwestie is eigenlijk een gepasseerd station. Het maakt de protagonisten er niet sympathieker op en haalt de angel uit een verhaal dat wel wat gif kan gebruiken.
De film oogt best aardig voor een Braziliaanse sciencefictionfilm die natuurlijk niet op een Hollywoodbudget is gedraaid. De vormgeving is kleurrijk, de interieurs zijn futuristisch en de stad wordt mooi verlicht door 3D-neonreclames. De CGI om de prothesen weer te geven is daarnaast prima gedaan en het is best spectaculair om de bionischen enorme slow motion-sprongen door de lucht te zien maken.
De acteurs leveren in het algemeen ook prima werk. Jessica Córes en Gabz als de twee zussen zijn overtuigende topatleten en Bruno Gagliasso is een leuke schurk met een markante kop. Wie weet zien we hem weer terug in een vervolg, want - jawel - het slot van Biônicos hint op de ambitie van de regisseur om hier een soort superheldenreeks van te maken. Poyart is licht bezeten van futuristische lichaamsaugmentatie. Hij maakte eerder al de korte film PROTESYS (te zien op Vimeo) en lijkt zijn cinematografisch universum dus nog verder uit te willen bouwen. De bionischen hebben de toekomst!
Biônicos is te zien bij Netflix.
