in Recensies
Update:
Niet iedereen is zich er van bewust, maar we leven wel degelijk in het jaar van Jennifer Lopez. De popdiva uit de Bronx bracht al een nieuw album en twee films over haar leven uit en ze gaat komende zomer weer touren in de Verenigde Staten en Canada. Maar alvorens ze het podium weer betreedt, barst er nog een salvo van het entertainmentbombardement los, in de vorm van Atlas. Raakt deze Netflix-film doel of is het een blindganger?
Lopez is Atlas Shepherd, een contraterreur-analist met een duister geheim. Atlas en een team rangers in mechsuits worden namens de ICN (International Coalition of Nations) de ruimte ingestuurd om een losgelagen AI-bot in te rekenen, want deze Harlan bedreigt - jawel - de mensheid. Het doel is om Harlan 'levend' mee naar de aarde te nemen, maar plan B is om een allesverwoestende grafietbom op de planeet te gooien waar hij en zijn robotmakkers zich bevinden. Atlas en Harlan spelen een gewelddadig schaakspel met hun voortbestaan als inzet.
In het verleden hebben de twee ook echt tegen elkaar geschaakt. Atlas draagt altijd haar favoriete stuk bij zich: een metalen koningin met een magnetische basis. Daarnaast houdt ze van klassieke muziek en draagt ze als het zo uitkomt een bril met een stevige rand. Jazek er, we hebben hier te maken met een slimme tante. En mochten de visuele hints niet aankomen, dan zijn de personages in de film nooit te beroerd om een en ander expliciet uit te leggen.
Atlas staat bol van de expositie en gesprekken waarin benoemd wordt wat we gewoon voor onze ogen zien gebeuren. Op een gegeven moment geeft de leidinggevende generaal een opdracht aan Atlas, waarop zijn heftig nee begint te schudden, maar toch schijnt een derde personage met een bloedserieus gezicht te moeten zeggen: "She's not doing it." Ach ja, misschien hebben de producenten ook een hoorspelversie in voorbereiding. Een hoorspel voor de jeugd.
Want Atlas is toch vooral leuk voor het jongere - en minder veeleisende - publiek dat gewoon een paar uurtjes door wil brengen in een wereld van mechsuits, computergame-achtige plotwendingen en toffe kapsels op een vierenvijftigjarige zangeres. De film neemt zichzelf soms op de hak, maar veel vaker erg serieus. Als kijker moet je dat laatste vooral niet doen, want dan ga je je ergeren en daar is geen enkele film voor bedoeld.
Regisseur Brad Peyton is bekend van rampenfilms en ander popcornvermaak als San Andreas en Rampage: Big Meets Bigger. Hij plakt gewoon in een lekker tempo het ene plotpunt aan het andere en bedenkt ondertussen wel waaruit de lijm bestaat. Moet het hoofdpersonage nog van die planeet afkomen? Hup, begraaf daar maar een pulserend baken. Zuurstof tekort? Een AI-systeem kan de energie voor zijn eigen functies omzetten in O2, dat weet iedereen. En er zijn timers nodig natuurlijk; heel veel timers, want tijdsdruk is spannend.
De oudere helft van Bennifer kan qua fysiek nog prima mee in deze actiesciencefictionfilm, al zit ze voor het grootste deel van de tijd in een mechsuit die rechtstreeks uit een James Cameron-film is geknipt. Opvallend genoeg levert J.Lo de beste acteerprestaties als ze in de cabine van haar robotvriendje vertoeft. De zelfbewuste processor van het apparaat heet Smith en deze gaat een symbiotische band aan met Atlas. In de gesprekken die de twee voeren komen Lopez' mimiek en intonatie beter tot hun recht dan in de interacties met echte mensen waarbij ze de hele tijd met haar handen loopt te wapperen.
Over James Cameron gesproken, Atlas speelt ondubbelzinnig leentjebuur bij zowel de Avatar- als de Terminator-franchise. De scène waarin een robotvoet een schedel verpulvert wordt exact gekopieerd bijvoorbeeld. We zullen het maar een hommage noemen. Peyton kent zijn klassiekers. Verdere 'hommages' gaan uit naar Blade Runner, Ghost in the Shell en ongeveer elke andere sciencefictionfilm ooit gemaakt. Atlas is een allegaartje van verhalen over losgeslagen AI en ja, Asimov komt ook nog ter sprake.
Atlas wordt gepresenteerd als een blockbuster op televisieformaat, maar de CGI haalt het bij lange na niet bij de grote broers op het witte doek of de betere sciencefictionseries. Het ziet er technisch gezien allemaal zeer gedateerd uit. Voeg dat bij het ad hoc gefabriceerde plot en de op zijn zachtst gezegd 'wisselende' acteerprestaties en je hebt een film die alleen leuk is als je je referentiekader en kritische verstand hebt uitgezet. J.Lo en Ben Affleck hebben naar verluidt huwelijksproblemen en kunnen wel een succesje gebruiken, maar ze zullen daarvoor toch echt op haar tour moeten wachten.
Atlas is te zien bij Netflix.
