in Recensies
Update:
Op het eerste gezicht lijkt My Oni Girl zo uit de keuken van Studio Ghibli te komen. De charme, verhaalstructuur en magische randjes zijn herkenbaar. Niet heel raar want regisseur Tomotaka Shibayama heeft onder andere bij Studio Ghibli gewerkt. Alhoewel hij bij tijden wel heel erg leentjebuur speelt, is het in dit geval een compliment. De animatie is bijzonder mooi en bomvol persoonlijkheid en kneuterige charme. Het bijkomende coming-of-ageverhaal versterkt deze elementen met een goede boodschap, al maakt de tweede helft het allemaal net wat te ingewikkeld.
Yatsuse Hiirage begint net aan de middelbare school. Hij heeft een prima leven gekenmerkt door middelmatigheid. Er is echter iets wat hem telkens dwars zit en dat is dat hij een ongelooflijke pleaser is, waardoor hij toch het gevoel heeft dat hij zijn eigen gevoelens niet genoeg erkent. Zijn leven staat op zijn kop als hij toevallig het demonenmeisje Tsumugi tegenkomt. Samen gaan zij op pad om de moeder van Tsumugi te vinden.
Wat direct opvalt is dat de animatie heel vlot en mooi is. De bewegingen vloeien fijn en de shots van verschillende uitzichten zijn prachtig en lijken soms net schilderijen. Het is een film die op vrijwel elk moment te pauzeren is voor een mooi screenshot in de stijl van Makoto Shinkai. De verschillende ontwerpen van alle personages zijn opvallend schattig en vol karakter wat het geheel een warm gevoel geeft.
Een gevoel als een zomerse vakantiedag als kind, of een aai over de bol van een moeder. Oprechte menselijke connectie staat voorop in de thematiek en weet dit op een mierzoete manier te verpakken die net niet te ver gaat. Het is een feelgoodfilm die zijn intentie niet onder stoelen of banken steekt.
De eerste helft heeft een rustig tempo en is vooral een lieflijk portret van die menselijke connectie. Dit komt naar voren wanneer Yatsuse en Tsumugi op pad gaan om de moeder van Tsumugi te vinden. Tijdens deze reis moeten zij liften, bij mensen op de bank slapen, en meewerken in een badhuis om te mogen verblijven. Hierbij ontmoeten zij veel mensen met goede bedoelingen en de connectie die zij vormen staat voorop. Elk van deze personages had meer tijd mogen krijgen, maar laten desalniettemin een indruk achter.
Hier is ook een mooie boodschap in verweven. Want wanneer in My Oni Girl mensen gevoelens opkroppen, of niet eerlijk zeggen wat ze willen, zij een soort sneeuw vormen die uit hun lichaam zweeft. Dit voedt weer onzichtbare magische wezens die gevaarlijk zijn voor de mensen. Iedereen moet dus leren om hun oprechte gevoel uit te spreken en dit brengt een aantal mooie momenten met zich mee.
Toch is het een verhaal van twee duidelijk verschillende kanten, want halverwege slaat het qua tempo en invulling compleet om. Zo erg dat het bijna als twee verschillende films aanvoelt. In deze tweede helft krijgt het volk van Tsumugi meer de hoofdrol en wordt er een partijtje achtergrond verhaal gedumpt waarvan de ogen gaan draaien. My Oni Girl probeert hier teveel te doen en uit te leggen, wat averechts werkt en voor alleen meer vragen en onduidelijkheden zorgt.
Het is jammer dat de mooie opzet, het rustige tempo en de hartverwarmende sfeer opzij worden gezet en vooral de laatste acte teveel van het goede wordt. Desalniettemin blijft My Oni Girl als een warme deken op een winterdag en een lekker ijsje op een zomerdag op hetzelfde moment. Met de prachtige beelden, het hart op de goede plek en een mooie boodschap is dit een charmante anime die de gevoelige snaar raakt.
My Oni Girl is te zien bij Netflix.
