Wat hebben een mijnbedrijf, de verdwijning van een vrouw, de Instagramobsessie van een rijkeluisdochter en een religieuze cult met elkaar te maken? Het ambitieuze Lost in the Night schrikt niet terug van een plotlijntje meer of minder, en toch ontspint bijna het volledige verhaal zich uiteindelijk rond een moderne villa in het Mexicaanse binnenland. De opzet is fascinerend, maar die belofte moet vervolgens nog wel ingelost worden.
Als de geharde tiener Emiliano in de nasleep van een serie protesten geconfronteerd wordt met de verdwijning van zijn moeder, is hij vastbesloten de waarheid boven tafel te krijgen. De zoektocht die volgt leidt hem naar een villa die schril afsteekt tegen zijn verdorde omgeving. Hoe lang duurt het voor de bewoners de werkelijke motieven achter Emiliano's bezoekjes weten te doorgronden?
De villa is het rijk van een welvarende tv-ster en haar zelfbewuste dochter Mónica, die haar leven vastlegt via sociale media en het uitvoeren van schurende 'pranks' niet schuwt. Het excentrieke duo heeft recent gezelschap gekregen van de nog excentriekere Rigoberto, een provocatieve conceptkunstenaar die een broertje dood heeft aan censuur en traditie.
Net als in zijn eerdere films (Heli, La Región Salvaje) schrikt Escalante er niet voor terug om zijn personages de ruwe randjes van de menselijke psyche op te laten zoeken, maar zo manisch als in laatstgenoemde koortsdroom wordt het ditmaal nooit. Tijdens een vraaggesprek op het IFFR zwoer de regisseur dan ook dat de ingelijste poster van Andrzej Zulawski's Possession, prominent te zien in het appartement, geen welbewuste referentie was. Lost in the Night is wat hem betreft eerder geïnspireerd op de statige lectuur van Dostojevski (vooral: De Broers Karamazov), waar de maker regelmatig over mijmerde tijdens het productieproces.
Escalante profileert zich dus nadrukkelijk als een belezen cineast, maar slaagt er niet afdoende in om zijn fascinatie voor de menselijke psyche te vertalen naar een gelaagd scenario. Voor een film die de contouren van obsessie, provocatie, sociaal activisme en uiteindelijk zelfs Instagramcultuur wil doorgronden, leunt Lost in the Night te veel op plotwendingen en aangezet conflict. Het drama komt hierdoor een stuk oppervlakkiger over dan de maker eigenlijk in zijn mars heeft.
Het dieptepunt in dat kader is de laatste akte, die een anders nog altijd fascinerende thriller als een nachtkaars laat uit te gaan. De aangezette ontknoping is niet alleen lomp geschreven, ook de visuele uitwerking laat te wensen over. Escalante lijkt op twee gedachten te hinken: aan de ene kant is zijn werk doordacht en naar binnen gekeerd, aan de andere kant zijn provocatie en sensatiezucht de maker ook niet vreemd. De film gaat uiteindelijk zover in het opblazen van het plot dat de geloofwaardigheid in het geding komt.
Het is aan twee opkomende sterren te danken dat het drama weliswaar niet overal de juiste snaar raakt, maar wel zindert en intrigeert. Hoofdrolspeler Juan Daniel García Treviño houdt er als jonge twintiger een opvallend geschakeerde lichaamstaal op na, iets wat ook al opviel in de (helaas niet in Nederland uitgebrachte) films La Civil en Robe of Gems. De acteur houdt overtuigend het midden tussen een dreigende infiltrant en een nieuwsgierige buitenstaander; de chemie met Netflix-ster Ester Expósito (Élite) maakt dat de twee de film kunnen dragen.
Mónica's fascinatie voor haar (online) beeldvorming lijkt Exposito's dagelijkse werkelijkheid als internetster (zesentwintig miljoen volgers op Instagram) als gegoten te passen. Des te meer zonde dat Escalante precies op dít thematische vlak uit de bocht schiet. Mexicaanse drama's over corruptie, criminaliteit en sociale verdeeldheid zijn de voorbije jaren in veelvoud verschenen; Escalantes Heli en de twee titels waar tegenspeler Treviño al in meedeed zijn goede voorbeelden. De focus op internetcultuur was een prikkelende toevoeging, maar voelt uiteindelijk vooral als een gemiste kans.
