Acteur, scenarioschrijver en regisseur Bryan Marciano maakt zijn speelfilmdebuut met L'Arche de Noé. Een dynamische film, soms op het hectische en hysterische af, over jongeren die vanwege hun seksuele geaardheid door hun ouders het huis uitgestuurd zijn en in een jeugdinstelling worden opgevangen. Een fictiefilm die spijtig genoeg gebaseerd is op feiten.
De film start met persoonlijke verhalen, verteld door een voice-over. Enkele jongeren delen hoe hun ouders hen het huis uitstuurden, omdat ze niet aan de heteronorm voldoen. Niet in het hokje passen, niet aan de verwachtingen van hun ouders voldoen. En dus ook geen liefde van hun familie ontvangen.
In het volgende shot val je middenin de chaos die heerst binnen een vereniging die deze jongeren opvangt. De druk voor het personeel is hoog. Er zijn teveel jongeren die van deze dienstverlening gebruik willen maken, ze hebben te weinig plaatsen om hen allemaal op te kunnen vangen. Ze proberen de jongeren binnen zes maanden weer op straat te zetten, met een baan of een opleiding die hen de houvast biedt die ze hard nodig hebben. Iets wat hen hopelijk op het rechte pad houdt.
De film laat niet het verhaal van één van deze jongeren zien, maar eerder flarden van verhalen van meerdere tijdelijke bewoners van de instelling. Enerzijds levert de chaotische montage een onrustige kijkervaring op. Anderzijds laat de film daarmee zien dat een groot deel van de LHBTQI+-community met hetzelfde probleem kampt. De film spreekt voor deze gemeenschap, die schreeuwt om erkenning en acceptatie van hun naasten.
Het personeel schreeuwt ondertussen net zo hard om medewerking van de jongeren. Veel sympathie wekken de personages daarmee niet op, al laten ze af en toe wel zien dat hun hart echt wel op de juiste plek zit. Ze zorgen voor de tieners alsof het hun eigen kinderen zijn, maar mogen zich niet hechten aan hen. Zie maar eens die professionele balans te vinden, zeker wanneer Kerstmis voor de deur staat en de tieners die niet met hun familie kunnen vieren.
Na een hectische eerste deel, komt de film in rustiger vaarwater en komt de kern van de film meer boven drijven. De heteronorm wordt door velen nog in stand gehouden. Het is pijnlijk hoe jongeren door hun eigen ouders uit huis worden gezet en door instanties worden benadeeld. Zelfs bij vrij simpele zaken als een auto kopen, kan je tegen de muur aanlopen. L'Arche de Noé vertelt niet een nieuw verhaal, origineel is de film in dat opzicht niet. Maar dit verhaal kan niet vaak genoeg verteld worden.
