Tussen 9 to 5 en Grace & Frankie zitten heel wat jaren waarin Jane Fonda en Lily Tomlim wellicht bevriend waren maar nergens samen in te zien waren. Kennelijk is samenwerken op hun oude dag ze zo goed bevallen dat ze na de Netflixserie tot nu toe twee films gemaakt hebben. Twee titels die in Nederland geen aandacht kregen. Hun vermakelijke komedie 80 for Brady had hier posters hangen maar verscheen uiteindelijk toch niet in de bios. En Moving On werd in stilte op Netflix gedumpt. Zonde, want hun films beter dan heel wat andere titels die in het zonnetje worden gezet.
Claires jeugdvriendin sterft, ze gaat naar haar begrafenis. Daar licht ze Claires man in dat ze hem dit weekend gaat vermoorden. Iemand anders met wie ze bevriend was duikt ook op, Evelyn. Ze raken aan de praat en voor dit weekend halen de twee wat herinneringen op en blijken ze het prima kunnen vinden. Zo veel zelfs dat Evelyn bereidt is om Claire te helpen met haar plan, want zij kent de reden voor Claires wraakactie.
Wat een binnenkomer, een personage dat kurkdroog tegen een ander zegt hem van kant te zullen maken. Dan komt ook nog eens tijdens de begrafenisceremonie Lily Tomlin binnen en toont haar ongekend talent voor naturel acteren (wat goud waard is in komedie) en de sfeer zit er lekker in. Het duurt echter niet lang voordat de spannende geheimzinnigheid rondom Claires motief stopt met het delen van haar motief.
En dit is een functionele keuze. Het draait niet om het geheim, het draait om de impact die het geheim heeft gehad op Claires hele leven. 'Het was veertig jaar geleden', zegt iemand. 'Het was gisteren', zegt Claire. Wat er gebeurt is veertig jaar lang vers gebleven in haar geheugen, en dat is een verschrikkelijk trauma.
Het mag duidelijk zijn dat Moving On als komedie geen dijenkletser is. Het is een licht komische en, ondanks het thema, licht dramatische arthousefilm. Er zitten twee boodschappen in, waarvan de eerste de impact van verkrachting is en hoe snel de dader in de slachtofferrol kruipt als die ermee geconfronteerd wordt. Claire komt ook haar ex-man tegen die nooit heeft begrepen waarom ze hem heeft gedumpt. Want die weet niet wat haar ooit eerder is overkomen.
Een sterke boodschap, en dat is de tweede ook: mensen doen moeilijk over iets totdat ze iets anders vinden om moeilijk over te doen, en dat eerste moeilijke ding is dan spontaan ineens zo moeilijk niet meer - had dat dan meteen gedaan en iedereen een hoop gezeik en verdriet bespaard.
Dit thema wordt geïntroduceerd via een jongetje dat Evelyn komt opzoeken in haar bejaardentehuis en vraagt of ze weer een verkleedpartijtje wil houden. Daar heeft ze geen tijd voor, maar hij mag van haar een paar oorbellen meenemen. Deze scène is lief, maar lijkt nog niet in het geheel te passen.
Totdat Evelyn vraagt waarom Claire destijds nooit melding heeft gemaakt bij de politie: omdat dat een tijd was waarin een vrouw met zo'n beschuldiging niet serieus genomen werd. Het gaat dus ook over zaken die tijd nodig hebben om genormaliseerd te worden, in dit geval een jongetje dat graag oorbellen draagt en mogelijk transgender is; daar kan de maatschappij mee omgaan zoals altijd of eens een keer wat sneller de boel accepteren.
Alles heeft zijn tijd nodig gehad: gelijkheid tussen blank en zwart, gelijkheid tussen man en vrouw, begrijpen dat homoseksualiteit natuurlijk is, en ga zo maar door. Er moest een man zeggen dat je vrouwen gewoon lekker bij de poes moet grijpen en vervolgens beloond worden met de taak van Amerikaanse president mogen zijn, om de wereld aanranding eindelijk doodserieus te laten nemen. Momenteel doet men moeilijk over transgender zijn, maar laten we het moeilijk doen deze keer eens kort houden.
Moving On maakt die twee sterke en nodige punten, maar verpakt het in een luchtige en vermakelijke film. Fonda en Tomlin spelen niet dezelfde types als in hun vorige samenwerkingen, maar zijn wel weer even goed als altijd. Maar behalve het spel en de thematiek schort er toch het een en ander aan Moving On.
Het camerawerk is puur functioneel om de dialoog in beeld te brengen, waar de film zwaar op leunt. Terwijl die gesprekken lang niet altijd enerverend genoeg zijn om de hele scène interessant te houden. En het lijkt alsof de film zowaar iets langer duurt dan de slechts 85 minuten, met name vanwege de ietwat lang aanhoudende laatste akte. Maar Moving On doet meer goeds dan slechts. En het is toch mooi dat een verhaal over deze zware thema's ook met onder andere een lach kan verteld worden.
Moving On is te zien bij Netflix.
