De legende van de tranenmaker beschrijft een figuur met ogen zo helder als glas, de veroorzaker van alle menselijke angsten. In Fabbricante di Lacrime, gebaseerd op het gelijknamige boek van Erin Doom (in het Nederlands verkrijgbaar als De Tranenmaker), hoort Nica het verhaal met rillen en beven aan. Ze groeit op in een weeshuis, nadat haar beide ouders omkomen in een auto-ongeluk. Bij aankomst wordt in opdracht van de grimmige oude directrice de ketting van haar moeder van haar nek gegrist. Hier doen we niet aan persoonlijke bezittingen, wordt haar verteld. Het was het enige wat ze nog van haar ouders had.
De ketting komt terecht bij Rigel, het lievelingetje van de directrice en het enige kind dat zij niet uithongert, afzondert of op een andere manier martelt. Rigel is de hunk van deze film, maar hij is somber en heeft een kort lontje. Nica is bang voor hem, wat tegenwoordig blijkbaar het beste uitgangspunt is voor een gepassioneerde liefdesaffaire. Fabbricante di Lacrime ligt in de lijn van films als Twilight en After, maar dan met minder budget. Daarnaast had Twilight naast een toxische liefdesrelatie ook nog een redelijk ontwikkelde fantasiewereld.
De wereld van de tranenmaker is daarbij vergeleken een zielige vertoning. Het lijkt erop dat de film zich afspeelt in het heden, maar er zitten elementen van de jaren veertig en vijftig in, en het weeshuis heeft een barok tintje. Het ene moment dragen de personages een klassiek schooluniform en witte nachthemden uit het Victoriaanse tijdperk, en het andere moment staan ze te raven in de nieuwste mode. Het is absoluut mogelijk om elementen van verschillende tijdperken te combineren om een anachronistische sfeer te creëren, maar in dit geval is het vooral storend.
Daarnaast zijn veel termen en namen in de film Engelstalig, terwijl er uitsluitend Italiaans gesproken wordt. Dit doet vermoeden dat het boek waarop de film gebaseerd is origineel Engelstalig was, maar dat is niet zo. Wanneer Nica en Rigel, beide net geadopteerd door hetzelfde gezin, afgezet worden bij Barnaby High School, een naam die trots op de gevel pronkt, is dat toch lastig te rijmen met het feit dat we klaarblijkelijk in Italië zijn.
Maar goed, als de wereld onderontwikkeld is, wordt dat misschien goedgemaakt met het verhaal. Helaas, het verhaal van Nica en Rigel is oninteressant dan wel enigszins ongemakkelijk. Na samen op te zijn gegroeid in het weeshuis, mogen ze dus mee met de Milligans. Mocht de adoptie goedgekeurd worden, betekent dit dat ze officieel broer en zus zijn. Deze kennis maakt de seksscenes nog net iets ongemakkelijker dan dat dergelijke scenes met tieners normaal gesproken al zijn. Technisch gezien is het natuurlijk geen incest, maar het is een grens die de recensent liever niet op zou zoeken.
Het matige verhaal vindt zijn conclusie in een denderend anticlimactische speech van Nica. Zij is gevraagd te getuigen in een rechtszaak tegen het weeshuis, maar niets van wat ze in haar getuigenis zegt heeft ook maar iets te maken met die zaak. De zaal reageert echter alsof ze zojuist persoonlijk wereldvrede heeft gesticht en tegelijkertijd een geneesmiddel voor kanker heeft ontwikkeld. Niets in Fabbricante di Lacrime is echt logisch, dus wie deze film wil kijken zal alle scepsis tijdelijk opzij moeten zetten.
Fabbricante di Lacrime is te zien bij Netflix.
