Als jij als falende muzikant de kans krijgt om een comateuze popster te vervangen die heel erg op je lijkt, zou je die kans dan aannemen? Hero Badista krijgt in het Braziliaanse Rodeio Rock niet eens de kans om zijn eigen keuze te maken; hij wordt gewoon gechanteerd door onscrupuleuze managers. Het zet de toon voor een film waarin alle personages als marionetten worden bestuurd om het verhaal vooruit te helpen. Zo wordt Pinokkio nooit een echte jongen.
Omgaan met plotselinge roem, doen alsof je iemand anders bent, ontluikende liefdes die worden verhinderd door een spijtige leugen, het zijn allemaal bekende thema's. Wereldberoemde country-ster Sandro Sanderlei ligt in een coma door een alcoholoverdosis en Hero, een rocker die werkt in een gitaarwinkel, moet zijn tattoos verbergen en lange haar afknippen om zoete, radiovriendelijke countrynummers te spelen.
Dat plot speelt echter al snel tweede viool. Lulli blijkt belangrijker. Zij is de producer van de tour, die een nare nasmaak heeft overgehouden aan haar relatie met Sandro. Hero is echter compleet het tegenovergestelde, en de romantiek tussen die twee wordt als stroop door een trechter op de kijker overgoten. Het idee dat je verliefd wordt op iemand die officieel je ex is geweest biedt leuke mogelijkheden. Daar blijft het echter bij.
Niet alleen Hero heeft een dubbelganger. Alle personages zijn zó inconsequent geschreven en gespeeld dat ze meerdere mensen met hetzelfde gezicht lijken. Het ene moment is de manager kwaadaardig en het andere moment empathisch. Lulli is óf nors en afhoudend, óf smoorverliefd en naïef. hij moet enerzijds een betere, nobelere versie zijn van de narcistische artiest die hij vervangt en anderzijds moet hij voor het verhaal ook een klootzak zijn tegen zijn beste vriend, die hem door de roem niet meer herkent.
Het resultaat is schizofreen en ongeloofwaardig. Het verhaal is ook nog eens slecht opgebouwd en beklijft nauwelijks. Hero wordt te vroeg in het verhaal al popster en zit vervolgens zijn tijd te verdoen in scènes die nergens heengaan. Hij doet alleen wat voor het verhaal nodig is. Het plot wordt met een injectienaald in de personages gespoten en die hebben daar bar weinig over te zeggen.
Op het eind van de film zingt het publiek woord voor woord mee met een nummer dat in het verhaal nog helemaal niet is uitgebracht. Over weinig dingen lijkt dus echt nagedacht. Die liedjes, en de kleine teugen persoonlijkheid die de film zichzelf permitteert, vormen de weinige hoogtepunten. Tijdens de aftiteling blijkt dat een personage een tatoeage met de naam van de film op zijn borst heeft laten zetten. Hopelijk vervaagt de herinnering aan Rodeio Rock sneller dan dat.
Rodeio Rock is te zien bij Netflix.
