Even de betweter uithangen: het is een van de grootste misverstanden dat de onbevlekte ontvangenis van Maria slaat op een zwangerschap zonder dat hieraan seks te pas is gekomen. In werkelijkheid betekent de term 'onbevlekte ontvangenis' dat Maria, de moeder van Jezus, vrij is van de erfzonde die Adam en Eva over de mensheid afriepen toen ze zich in het paradijs lieten verleiden tot het kwaad. De Amerikaanse horrorfilm Immaculate maakt weer eens dezelfde fout, maar dat is nog het minste probleem.
Omdat haar eigen klooster is opgeheven besluit de jonge Amerikaanse non Cecilia haar heil te zoeken in Italië. Op jonge leeftijd is ze aan een verdrinkingsdood ontsnapt wat Cecila zag als een boodschap van God. Al in de proloog, waarin een naamloze voorganger van Cecilia in datzelfde Italiaanse klooster haar dood vindt, is duidelijk dat het foute boel is bij de vroom aandoende nonnen en paters. Cecilia wordt met open armen ontvangen en weet in zuster Gwen al snel een maatje te vinden.
Als de komst van Cecilia in de grondverf staat, is het tijd voor het uitdelen van de eerste speldenprikjes. Maker Michael Mohan is het aan het genre verplicht om langzaam op te bouwen naar een boel gruwelijkheden en ellende. De omgeving van een klooster leent zich hier goed voor. We zagen het immers al bij The Nun. Het lijkt aanvankelijk tamelijk onschuldig, zoals de aanblik van een medezuster met kruisvormige littekens onder haar voeten. De verbazing is echter groot dat Cecilia zwanger blijkt te zijn.
De leiding van het klooster beschuldigt de vrome non eerst nog van het schenden van het celibaat, maar komt al snel tot de conclusie dat Cecilia met een wonder is verblijd. Dat is dan ook het moment dat Mohan het tempo wat kan opvoeren. Het leidt tot een aaneenschakeling van incidenten en vreemde voorvallen, waaruit blijkt dat Cecilia niet bij alle zusters lekker ligt. Jaloezie en achterdocht zijn de belangrijkste motor voor met name psychologische horror met af en toe een grafische uitspatting.
Mohan mag van geluk spreken dat hij zo'n innemende actrice heeft gevonden om de rol van Cecilia in te vullen. Vertolker Sydney Sweeney heeft heel wat beperkingen in het scenario weg te werken, vooral wanneer het grossiert in vaagheden. De referenties met Rosemary's Baby zijn onmiskenbaar al wordt er minder twijfel gezaaid over de geestelijke toestand van de aanstaande moeder. Het valt te betwijfelen of de kijker dan nog aan boord is, al helpt de vlotte afronding enorm om deze wankelende exercitie uit te zitten.
Eng wordt Immaculate nergens, spannend zelden, ondanks het handjevol schrikeffecten. Doordat Mohan veel vertrouwen legt in zijn hoofdrolspeler en de sfeer vol pikdonkere gangen en mysterieuze rituelen is er weinig ruimte voor karakterontwikkeling. Het laatste shot is eigenlijk maar op een manier uit te leggen, al zal Mohan waarschijnlijk een ambigue lezing hebben voorgestaan. Voor een dubbelzinnige uitleg is deze psychologische horrorfilm veel te rechttoe-rechtaan.
