Het is goed te begrijpen dat George Clooney iets zag in The Boys in the Boat, het waargebeurde verhaal van de Amerikaanse roeiers die in 1936 als achttal deelnamen aan de Olympische Spelen. Het opkomende nazisme geeft een biografisch sportdrama automatisch extra lading, bewees het vergelijkbare Race (2016) al, en de overige bestanddelen liggen voor het oprapen: kracht, kans en doorzettingsvermogen. Dat de jongens in de boot die formule gehoorzamen, kun je ze moeilijk verwijten. Hun regisseur had alleen wel wat meer buiten de lijntjes mogen kleuren.
Het is dat George Clooney in 2022 de romkom weer omarmde (Ticket to Paradise), anders zou je denken dat de eens zo onvermijdelijke acteur écht alleen nog maar Nespressoreclames afvinkt. Als regisseur is de Oscarwinnaar de voorbije jaren een stuk productiever, maar succes blijkt daarbij verre van gegarandeerd. Suburbicon en Midnight Sky moesten het terecht met gematigde recensies doen; The Boys in the Boat is na The Tender Bar de tweede Clooney-film op rij die in Nederland relatief anoniem op Prime Video verschijnt.
De jongens in de boot mogen dan met zijn achten zijn, de meeste aandacht gaat uit naar Joe en zijn goedgeluimde coach. Een gebrek aan inkomsten brengt de jongen er aan het begin van de film toe zijn kansen te beproeven. Dromen van een fatsoenlijk beroep is lastig in de lange nasleep van de Grote Depressie, en van hoopvolle hervormingspolitiek is in Seattle weinig te merken. Op steun van zijn ouders kan Joe net zo min rekenen.
Er is een flinke afvalrace voor nodig om de samenstelling van de boot tot acht krachtige roeiers terug te brengen. Toch gaan Joe en zijn lotgenoten de strijd vervolgens aan als absolute underdogs. Het is een gegeven dat Clooney en zijn scenarist meermaals benutten om het gedroomde gloriemoment nog even uit te stellen. De waterweg naar de top is geplaveid met tegenslagen, of het nu ongelijke kansen zijn, motivatieproblemen of vooroordelen.
Op het eerste oog is het opmerkelijk dat de film het moet doen met een release in de marge. Met de productiewaarde is namelijk niets mis; vooral de races zelf zijn uitgekiend gemonteerd. Daar komt nog eens bij dat Clooney kan rekenen op de degelijke inzet van Fantastic Beasts-ster Callum Turner en Joel Edgerton. Edgerton, een van de betere Hollywoodacteurs, slaagt er doorgaans in om ook zijn soberste rollen naar een stabiel basisniveau te brengen.
Dat laatste is een prestatie op zich, want The Boys in the Boat geeft hem weinig kans om uit te blinken. Het verhaal van de roeiers en hun Olympische missie mag dan tot de verbeelding spreken, voor een prikkelende verfilming is meer nodig. De belegen benadering van Clooney is volgens het boekje: van de onvermijdelijke obstakels op de weg naar succes tot de jeugdliefde die zich over Joe ontfermt. Met zulke bedeesde dramatiek vlieg je als regisseur niet snel uit de bocht, maar overtuigen doe je ook niet.
Even lijkt het tóch te schuren, als Joe zich halverwege de film laat overvallen door weemoedig gepieker. Helaas gaan die emoties vrij eenvoudig weer overboord, en blijft de achtergrond van het sentiment (een afwezige vader, aanhoudende bestaansonzekerheid) beperkt uitgewerkt. Richting het einde wordt dat er niet beter op, aangezien Clooney zich wat gladjes en gemakzuchtig door zijn verbeelding van de nazispelen heen werkt. Aan de eindstreep van deze schrijnend brave film zijn de hachelijke 'cameo's' van Adolf Hitler en topsprinter Jesse Owens de enige echte uitglijders.
The Boys in the Boat is te zien bij Prime Video.
