Al vele woorden zijn besteed aan het definiëren van de aantrekkingskracht van jazz, maar menig muziekcriticus zal beamen dat mensen het moeten ervaren om het te begrijpen. In Blue Giant gaat regisseur Yuzuru Tachikawa de uitdaging aan om de essentie van jazz te vatten. Hij haalt het uiterste uit wat anime te bieden heeft.
Dai Miyamoto gaat de grootste jazzmuzikant ter wereld worden. Met dit simpele doel vertrekt de naïeve achttienjarige naar Tokio om zijn droom waar te maken. Op weg naar de top leveren zijn ongekende passie en harde werk hem al gauw metgezellen op. Samen met zijn amateuristische huisgenoot Tamada en de arrogante Sawabe vormt hij de band JASS, en beleven ze naar Tamada's zeggen de beste achttien maanden van hun leven. Gebaseerd op de razend populaire manga van Shinichi Ishizuka voegt Blue Giant de soundtrack toe aan het verhaal met dank aan jazzpianiste Hiromi Uehara.
Anime wordt als serieuze filmvorm vaak geplaagd door vooroordelen over het seksualiseren van vrouwen en het verheerlijken van de Japanse cuisine. Blue Giant past deze aangewakkerde hypersensualiteit toe op het genot van muziek. Het meeslepen van de luisteraar naar een andere wereld wordt vrij letterlijk opgevat door met overdonderende beelden de kick van liveoptredens te ensceneren. Tijdens de muzieksolo's gaat er een knop om, en betreedt de cinematografie samen met de muzikanten een haast psychedelische trance van wilde montages. Zorg voor een goede geluidsinstallatie voor deze beleving, want zonder zuivere muziek is een jazzfilm van begin af aan gedoemd te mislukken.
Op pure wijze doordringt de manie van de jazzartiest elke vezel van het verhaal. De veelvuldig gebroken droom om muzikant te worden wordt in deze Japanse variant ten volste geleefd, maar zodra de personages beginnen te spelen gaat het pas echt los. Of het nu de piano, de saxofoon of de drum is, elk instrument krijgt een personage toegewezen om hun spel zo intens mogelijk te maken. Het slotnummer knalt van het scherm als een bom aan wervelende emoties. De kijker kan haast niet anders dan zich laten meeslepen door de grandioze herleving van jazz.
Blue Giant verdedigt zonder opsmuk het bestaansrecht van jazz, gewoon omdat het 'intens' en 'cool' is. Als een soort partydrug biedt de film geen uitweg om stil te blijven zitten bij het aanzien van de overgave van de personages of hun verslaving aan muziek. Volgens de regisseur heeft zijn film er mede toe geleid dat de jazzclubs in Japan weer zijn gevuld met jonge gezichten en hopelijk nieuw talent. Voor Nederlandse jazzfans dus voldoende reden om voor een animefilm te kiezen, of voor animefans om ook een andere passie een kans te geven.
