De Britse rampenthriller No Way Up, een fabricaat van de Zwitserse regisseur Claudio Fäh, beleeft zijn hoogtepunt al letterlijk en figuurlijk na een minuut of twintig. Een vliegtuig komt boven de Grote Oceaan in de problemen nadat een straalmotor in de fik vliegt door een botsing met een zwerm vogels. De helft van de romp wordt weggeslagen en het toestel belandt onder water.
Het moet gezegd dat Fäh en zijn leger computers het spectaculair in beeld brengen en je moet er toch niet aan denken dat je zelf zoiets meemaakt. De kijker heeft op dat moment nauwelijks nog een band kunnen opbouwen met de vluchtig geïntroduceerde personages. Hoofdpersonen zijn een driekoppige vriendenclub, van wie het enige vrouwelijke lid de dochter is van de gouverneur en daarom een bodyguard in haar kielzog meeneemt. Ze reist met haar vriendje en diens grofgebekte sportmaat. Verder is er nog een Brits echtpaar met hun kleindochter. Vooral grootmoeder blijkt goed van pas te komen aangezien ze in de verpleging heeft gezeten.
Het toestel is op een rotspartij komen te liggen maar kan elke moment losschieten, wat vanzelfsprekend ook gebeurt. Een gigantische luchtbel zorgt ervoor dat er nog even doorgeademd kan worden, maar de tijd dringt. Qua opzet loopt No Way Up tegen behoorlijk wat beperkingen aan en dat breekt de film vooral plotmatig snel op. Het gevaar van de instabiele toestand van het gezonken vliegtuig is niet eindeloos uit te buiten, dus grijpt scenarist Andy Mayson naar een bloeddorstige en agressieve tijgerhaai die ook de poster van de film siert. De uit de kluiten gewassen vis wordt van stal gehaald zodra er behoefte is aan extra spanning, een mogelijke reddingspoging of gruwelijkheden.
De kern van de film beslaat nauwelijks een halfuur en is een aaneenrijging van incidenten, die niet duidelijk toewerkt naar een grote apotheose. Het realisme is ver te zoeken, wat niet zo'n issue zou zijn geweest als Fäh de boel niet zo ontzettend serieus had genomen. De personages bevinden zich in een penibele toestand, maar een beetje humor had geen kwaad gekund. De dood van een geliefde wordt gek genoeg tamelijk gemakkelijk geaccepteerd en afgedaan met wat plichtmatig gemijmer over diens goede en slechte eigenschappen.
Onder de streep is deze survivalthriller een matige uitwerking van een idee met een heleboel beperkingen. De volledig inwisselbare personages dienen slechts als lokaas voor de haai. Prima voor een onbekommerd filmavondje thuis, de bioscoop is wat hoog gegrepen.
