Ver voordat wetenschap ons kon vertellen hoe zaken in elkaar steken was de mens niet alleen een held in zelf verzinnen hoe iets werkt, maar ook in redeneringen om die incorrecte theorie te onderbouwen. Neem het concept van leven na de dood. Daarbij is bijvoorbeeld heel leuk verzonnen dat geesten zielen zijn die de aarde pas kunnen verlaten wanneer ze daar gevoelsmatig zelf klaar voor zijn. Klinkklare middeleeuwse onzin, maar het is in ieder geval prima materiaal om een film over te maken. Zoals The Parades.
Minako ontwaakt op het strand van Fukushima na de tsunami. Ze gaat op zoek naar haar zevenjarige zoontje, maar niemand merkt haar op. Minako leert dat ze een geest is. Ze ontmoet de overleden Akira, die haar meeneemt naar een verlaten kermisterrein waar andere achtergebleven geesten wonen. Kennelijk gaat men niet naar het hiernamaals bij spijt of wanneer iets niet is afgerond. Minako en haar nieuwe vrienden gaan proberen hun rust te vinden.
De titel slaat op het geestenevenement dat elke volle maan plaatsvindt: alle geesten uit de buurt (misschien zelfs heel Japan; het is niet helemaal duidelijk) komen bij elkaar, als een soort optocht, om elkaar te helpen uit het oog verloren levende mensen op te sporen. Qua sentiment is dit in lijn met de hele film: het verhaal gaat over mensen die, nu ze dood zijn en in principe geen ander doel meer hebben dan loslaten, elkaar steunen en helpen.
Bovenop die sympathieke en kalme sfeer is er ook nog eens mooie cinematografie. The Parades is niet van begin tot eind een visueel spektakel, maar bevat gewoon af en toe wat prachtige plaatjes en de rest is simpel maar professioneel in beeld gebracht. Neem die verlaten kermis. Die ziet er zo gezellig uit dat het begrijpelijk is dat een groepje doden hier met plezier met elkaar optrekt; je zou er zelf wel een avondje willen doorbrengen.
Maar met bovennatuurlijke fictie komen regels en die maakt The Parades niet helemaal duidelijk. Sommigen zullen beweren dat dit ook helemaal niet nodig is, maar als alles zomaar kan is dat lui bedacht en zorgt het voor verwarring tijdens het kijken. De geesten kunnen koken en zijn helemaal blij bij het zien van een prachtige maaltijd, maar even later merkt een nieuwe geest op dat alles smaakloos is. Niemand ziet de geesten behalve kinderen met koorts. Geesten zien de wereld mooier dan die is.
De onduidelijk leidt een beetje af. Daar komt nog eens bovenop dat ook niet makkelijk te vatten is waar The Parades nou precies over gaat. Wat heeft dit verhaal te maken met de ramp bij Fukushima? Is dit een allegorie over hoe Japan een ramp overkomt door zich te ontfermen over anderen, door samen te werken naar een oplossing? Een geruststellende boodschap voor overlevenden die zich afvragen of hun overleden familie en vrienden een goed plekje hebben kunnen vinden? Ook de levenden hebben afsluiting nodig?
Maar ook zonder het plot te begrijpen is The Parades prettig om te bekijken. De film heeft iets sprookjesachtig en lijkt bij vlagen een speelfilmversie van een Miyazaki-animatiefilm. Zelfs de muziek neemt je bij de hand en zegt: "Kijk nou, mooi hè?" Ergens bekruipt het gevoel dat het allemaal minder om het lijf heeft dan wordt geïmpliceerd, maar er is voldoende gemoedelijkheid en positiviteit om het belang te geven.
Mocht het einde niet helemaal duidelijk zijn, dan is er gelukkig het internet om antwoorden te geven. Het is in ieder geval in lijn met de rest van de film: niet baanbrekend, niet geweldig, maar prettig en positief. The Parades probeert allerminst te zeggen dat dit een betere wereld zou zijn als we elkaar helpen zoals deze geesten dat met elkaar doen, maar dat neemt niet weg dat we absoluut een voorbeeld aan ze kunnen nemen.
The Parades is te zien bij Netflix.
