Duels zijn decennialang geromantiseerd in films die zich afspelen in de Middeleeuwen tot de Romantiek. Het zijn essentiële plotpunten in films zoals Barry Lyndon, The Princess Bride, vele westerns en talloze andere films. Waar zelden bij wordt stilgestaan is dat die praktijken clandestien waren.
Clément Lacaze is een veelgeprezen zwaardmeester. Niemand kan tippen aan zijn schermkwaliteiten. Nadat zijn neefje Adrien een invloedrijke generaal heeft geslagen, wordt hij uitgedaagd voor een duel. Clément moet hem trainen, maar door vuil spel van de generaal loopt het duel fataal af voor Adrien. Verbitterd zoekt Clément naar wraak.
Het flinterdunne wraakverhaal is omkleed met een nietszeggend stuk geschiedenis over Frans feminisme. Zo is onder anderen Marie-Rose Astié in het plot verwerkt, een historisch figuur die onder andere de Franse vrouwenschermbond heeft opgezet. Hoewel ze een belangrijke rol speelt, voelt haar aanwezigheid overbodig en uitermate geforceerd. Je leert weinig over haar; ze streed voor vrouwenrechten en dat is alles wat je over haar te weten komt.
Une Affaire d'Honneur tracht een realistisch beeld te schetsen van de totstandkoming en uitvoer van duels. Ze werden vaak opgezet door informele comités om ruzies buiten het gerechtelijk systeem op te lossen. De film laat deze intrigerende bureaucratische, maar onofficiële procedures zien. Hoewel daar veel ruimte voor creativiteit in zit, voelen deze scènes meer educatief aan dan vermakelijk.
Regisseur Vincent Perez lijkt meer geïnteresseerd in de zwaardgevechten dan daadwerkelijk iets te doen met de historische setting. Iedere keer als een duel plaatsvindt, verandert de film van een stoffig geschiedenisboek in een dynamische en spannende attractie. De camera volgt de rappe zwaardbewegingen in waanzinnig uitgevoerde choreografieën. De scherpte van de zwaarden is bijna voelbaar.
De historische context lijkt vooral bedoeld om wat gewicht in de schaal te leggen, maar je voelt vooral de urgentie om door te gaan naar het volgende gevecht. Dat komt de flow niet ten goede. Na ieder gevecht krijgt het plot een zachte reset, waarna wéér nieuwe subplots hun intrede doen.
De acteurs presteren zeer verdienstelijk, maar de complete desinteresse in de historische context doet de film de das om. Het trage tempo, het rommelige verhaal en de oninteressante personages zijn de meesterlijke vechtscènes onwaardig. Hoe fantastisch het kruisen van de zwaarden ook is, de pen is en zal altijd machtiger zijn.
