Een gerenommeerd modeontwerper is overleden en de jonge getalenteerde Ellias Barnès neemt het van hem over. Zijn eerste modeshow is intens. De catwalk is uniek opgesteld, indrukwekkend en geeft Barnès' eigenzinnige stijl goed weer. De fotoshoot voor de publicatie van zijn ontwerpen wordt echter onderbroken door het overlijden van zijn vader, met wie hij al jaren geen contact meer heeft gehad.
Ellias staat echter niet te springen om van Parijs helemaal naar Quebec te moeten vliegen en de uitvaart van zijn vader te regelen. In eerste instantie belt hij zijn moeder, die in Miami met zijn oom woont. Het overlijden laat hen echter koud. Hoewel Ellias aan de vooravond staat van zijn grote doorbraak weigert zijn moeder naar Canada af te reizen omdat ze "niemand iets verschuldigd is".
Uit de erbarmelijke relatie met zijn ouders blijkt een diepgewortelde pijn bij Ellias. Zijn paniekaanvallen in gespannen situaties geven blijk van een jeugd vol verwaarlozing en mishandeling, wat subtiel op de achtergrond speelt. Zijn kille houding omtrent de uitvaart van zijn vader voelt dan ook niet per se respectloos. Netjes is het niet, maar heel kwalijk kun je het hem niet nemen.
Le Successeur is geen typische rouwfilm zoals Departures of Pieces of a Woman. Zonder te veel te verraden neemt deze film een krankzinnige wending die de toon van de film volledig op zijn kop zet. De knijpende spanning is bijna overweldigend, wat wordt versterkt doordat moeilijk is te zeggen waar het verhaal heengaat.
Een onvoorspelbare film die zo nadrukkelijk met je verwachtingen speelt is zeldzaam. Xavier Legrand geeft een masterclass in het abrupt veranderen van toon zonder zijn film te laten instorten. Marc-André Grondin toont zijn talent door een groot spectrum aan emoties te tonen. De manier waarop de thema's van rouw en traumaverwerking zijn verwikkeld in een bijna horrorachtige situatie maakt Le Successeur uniek.
De film trapt helaas wel in een welbekende valkuil: Ellias maakt irrationele keuzes die inconsistent lijken te zijn met zijn personage. Tot op zekere hoogte zijn deze verkeerde inschattingen begrijpelijk, maar hoe langer de film duurt, des te ongeloofwaardiger zijn irrationele bui wordt. Het voelt als een slecht doordachte manier om het plot voort te drijven.
Gelukkig is de film wel consistent in de gevolgen van elke keuze. Zodra de film je in zijn greep heeft laat hij je niet meer los tot het einde. De meeste spanning zit in de onvoorspelbaarheid en de film is daarin meedogenloos. Uiteindelijk verplettert de film je met schok na schok, en blijf je achter met talloze vragen om over na te denken. Wiens opvolger is Ellias nou echt? Wat als hij betere beslissingen had genomen? Wat is er tussen zijn vader en hem gebeurd? Het antwoord blijft ambigu.
