"Een keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie", zong Henk Westbroek ooit. Ja, als iemand verhuist naar ver weg wordt het moeilijk om elkaar wekelijks te blijven zien. Maar er is ook het gezegde "a friend in need is a friend indeed". Robot Dreams is gebaseerd op een graphic novel gemaakt door iemand die normaal kinderverhalen schrijft en hiermee jong en oud een boodschap wil overbrengen over het accepteren van het breken van een band. Maar het is een wel erg makkelijke uitvlucht.
Dog Varon woont alleen en begint zich eenzaam te voelen. Hij leert dat je een robot kan kopen die je gezelschap houdt, dus dat doet hij. Al gauw worden de twee de beste maatjes. Op een dag gaan Dog en zijn robot naar het strand waar hij geen rekening houdt met mogelijke schade, en 's avonds kan Robot zich niet meer bewegen. Wanneer Dog hem de volgende dag wil komen ophalen blijkt het strand tot het volgende voorjaar gesloten te zijn, en de strenge beveiligers laten niemand toe.
Hij heet Dog omdat hij een hond is. In deze animatiefilm bestaan er geen mensen maar uitsluitend dieren die zich gedragen als mensen, en ze wonen in het Manhattan van veertig jaar geleden. Ook wordt in de hele film geen woord gesproken. Dat maakt Robot Dreams geen film voor kinderen, in ieder geval geen hele jonge. Voor volwassenen voelt hij echter een tikkeltje te licht.
Maar het moge duidelijk zijn dat dit een apart werkje is. De Spaanse filmmaker Pablo Berger bewerkte de graphic novel tot scenario en nam de regie op zich. Handig dat er geen Amerikaanse stemacteurs overgevlogen hoeven te worden. Ook handig dat het plot kan verlopen zoals het doet omdat Dog weliswaar kan praten maar het volgens de regels van deze film niet doet, en daarmee het probleem niet verbaal snel oplost door te roepen dat het zijn vriend is die daar nog op het strand ligt.
Dat hij geen andere moeite doet om dat hekwerk te omzeilen is een ander punt dat de kijker maar moet accepteren. Pak een bootje en vaar even om die kleine pier heen en je staat op het strand. Dog legt zich er makkelijk bij neer dat hij zijn beste en enige vriend meer dan een half jaar moet laten liggen op het strand. Ze hebben ook een liedje dat ze leuk vinden. Ga dan op de pier staan met een boombox en knal dat nummer eruit om hem te laten weten dat je er nog bent.
Nee, Dog houdt het bij zich enige tijd treurig voelen. Sommigen zullen er in mee kunnen gaan, voor anderen voelt het als te makkelijk opgeven. Het klinkt nu als een slechte film, maar dat is Robot Dreams allerminst. Sowieso is een dialoogloze animatiefilm al apart genoeg om een pluspunt te verdienen. En ongeacht of Dogs vriendschap trouw of laks is, het is een vlot verhaaltje. Het zal sommigen storen dat de animatie niet volwassen of kunstzinnig overkomt, maar zonder ruwe randjes schrikt het minder mensen af.
Volwassenen vormen de primaire doelgroep, maar kinderen vanaf een jaar of tien zullen het ook een bijzonder avontuur vinden. Wie weet zijn er mensen die zich herkennen in het liedje van Het Goede Doel en via deze film troost putten uit de boodschap dat uit het oog niet per se uit het hart hoeft te betekenen.
Het is genieten van de wereld met dieren die zich gedragen als mensen maar tevens kleding en kapsels dragen uit de jaren tachtig. Het voelt als het vieze doch levendige New York uit die tijd. Je moet alleen niet teveel nadenken: koeien en varkens zijn ook 'mensen', maar toch eten Dog en zijn robot een hot dog. Ook ontmoet Dog een eend die eruitziet als vrouw, maar andere gevleugelden zijn gewoon kleine vogeltjes zoals wij ze kennen. Een gevalletje van hond Goofy die zijn hond Pluto uitlaat.
Correct of niet, Robot Dreams heeft de intentie om het hart op de juiste plek te hebben zitten. Het einde is niet voorspelbaar en mooi op onverwachte wijze. Met een poot in arthouse en de ander in mainstream is dit een vreemde eend in de bijt. Maar dan op zo'n manier dat het voor beide doelgroepen toegankelijk is en iedereen ervan kan genieten.
