Een nieuwe date is natuurlijk altijd een beetje spannend. Wat denkt de ander? Wat voelt de ander? Vragen en onzekerheden wisselen elkaar af. Met name bij vrouwen speelt ook nog een andere kwestie: is het wel veilig? Kan ik deze persoon vertrouwen? Cat Person gaat over dit ongemakkelijke begin van daten en is gebaseerd op het korte verhaal van Kristen Roupenian dat viral ging en veel deed voor de #MeToo-beweging. Helaas mist deze bewerking alle nuance die het stuk zo sterk maakte.
Margot is een student die zoals zovelen de kosten moet dekken met saaie bijbaantjes. Ze werkt bij de bioscoop aan de balie. Daar ontmoet zij op een dag Robert. De eerste ontmoeting is enorm houterig en ongemakkelijk. Robert komt echter terug en dan wisselen ze nummers uit. Margot is nog geen eenentwintig, maar Robert is al halverwege de dertig. Wat volgt is een zoektocht naar liefde, bevestiging, lust, maar ook vragen over machtsposities en veiligheid.
Cat Person heeft een goede boodschap en legt de inherente machtsrelatie tussen man en vrouw kritisch onder de loep. De film stelt genderongelijkheid aan de kaak en maakt kundig duidelijk wat voor vragen, gevoelens en situaties dit bij vrouwen teweegbrengt. Het originele korte verhaal bracht dit met veel nuance over, maar de film geeft met een citaat in de openingsscène al te veel bloot over welke kant het op gaat.
De nuance vindt later in de film zijn weg weer terug. Dan wordt duidelijk wat genderongelijkheid en de spanning die dat geeft voor beide partijen doet. Helaas is deze nuance slechts van korte duur en vervalt de film in het laten zien van het voor de hand liggende. Het is alsof de regisseur alles letterlijk uit wil spellen en niet het vertrouwen heeft dat de kijker zelf de lijntjes aan elkaar verbindt. Het aloude 'less is more' lijkt aan dovemansoren gericht.
Dit probleem doet zich ook voor bij de personages. Zo is Taylor, de beste vriendin van Margot, een feminist met haar eigen Reddit-community. Helaas is het feministische aspect zo eenzijdig en overdreven dat haar personage slechts als spreekbuis van de boodschap dient. Hierdoor verliezen de boodschap en de sociale lading ervan aan kracht.
Lange tijd is de toon van de film niet duidelijk. In het ongemakkelijke begin lijkt de film een komedie te willen zijn, maar er zijn ook genoeg elementen van spanning te vinden. Zo ontstaat een mix van komedie, thriller, horror en drama. Zo'n genrebrouwsel kan soms best goed uitpakken, maar hier lijkt het alsof een klein kind een 'toverdrankje' heeft gemaakt en er lukraak van alles in heeft gegooid.
Een andere misser is de enorme hoeveelheid beelden van sms'ende mensen. Het is best leuk en herkenbaar hoe de prille geliefden van alles en nog wat met elkaar delen, maar het is vermoeiend om daar pakweg een derde van de film naar te kijken. De derde akte valt enorm uit de toon qua stijl en genre. Het verhaal krijgt een onrealistische wending die voorgaande elementen weer tenietdoet.
Het is prijzenswaardig dit onderwerp aan de kaak te stellen en duidelijk te maken wat de verschillen in ervaringen zijn tussen man en vrouw. In bijzonder goede scènes licht de film misstanden toe vanuit het vrouwelijk oogpunt die misschien niet eens altijd misstanden blijken te zijn. Een seksscène verderop in de film is sterk en realistisch, maar pijnlijk om naar te kijken. Hier dient de kritische noot zich snijdend aan.
Helaas is dit niet genoeg om de film te redden. Aan het einde van de rit is het vooral rommelig, ongenuanceerd en bij vlagen saai. De boodschap is het honderd procent waard om over te brengen, maar de film doet haar ondanks alle goede bedoelingen weinig eer aan.
