Regie: Marcus Adams| Scenario: Robert Capelli Jr., Sophia Eptamenitis Cast: Mãdãlina Ghenea (Naomi), Ed Westwick (Jackson), Macarena Gómez (Maria), Stany Coppet (Jose), Ibrahima Gueye (Barny), John-Paul Pace (Tomas), e.a. | Speelduur: 125 minuten | Jaar: 2023

De filmposters van Deep Fear suggereren dat het hier gaat om een over the top horrorfilm met cocaïne snuivende haaien, maar schijn bedriegt. Met een schipbreukthema op een kalme zee doet de film eerder denken aan de nautische thrillerklassieker Dead Calm dan aan de haaienpulp van Sharknado. Daar hoeft niks mis mee te zijn, mits het goed wordt uitgevoerd. Maar Deep Fear heeft vooral last van een gebrek aan spanning en bloed.

De openingsbeelden van Deep Fear zijn nog wel veelbelovend. In een flashback overleeft de achtjarige Naomi als enige een dramatische schipbreuk. Haar ouders kunnen het helaas niet navertellen, maar dit is voor Naomi geen reden om het open water voortaan maar te mijden. In het hier en nu is ze intussen solozeilster en duikinstructrice. In fraaie onderwaterbeelden gidst Naomi haar neefje Barny door het kraakheldere water van de Caraïben. Dit ziet er allemaal overtuigend uit; zelfs een nieuwsgierige rifhaai die de twee komt inspecteren lijkt niet eens computer-gegenereerd te zijn.

Eenmaal weer boven water wacht Naomi's vriendje Jackson haar op met het nieuws dat ze voor een lucratieve klus haar zeilboot in haar eentje naar het eiland Grenada mag varen. Jackson en Barny vliegen vast vooruit zodat het voor Naomi een ontspannen solotochtje wordt. Iets té ontspannen, want de film is al dik twintig minuten onderweg voordat regisseur Marcus Adams eindelijk iets significants laat gebeuren. En dat is dan niet eens personage dat tot haaienvoer wordt gereduceerd, maar dat Naomi stuit op schipbreukelingen Maria en Tomas, drijvend op wrakstukken. Zij vertellen haar dat er mogelijk nog een derde overlevende is: Maria's broer José die vastzit in een luchtbel in het gezonken schip.

Er volgt een reddingspoging naar de zeebodem zodat de hapgrage menseneters éindelijk hun entree kunnen maken. Na een redelijk spannende duikscene blijkt echter dat niet de witte haaien de schurken te zijn, maar de schipbreukelingen die een flinke partij cocaïne willen veiligstellen. Nu zou je denken dat de film vanaf nu alle remmen los kan gooien met doorgesnoven haaien die de ene na de andere drugssmokkelaar verorberen, maar in plaats daarvan kabbelt de film rustig voort en zijn alle verdere plotontwikkelingen voorspelbaar en plichtmatig.

De haaien zélf zijn nog het meest overtuigend in Deep Fear. Ze zien er verrassend genoeg voor een B-film als deze niet uit alsof ze zijn weggezwommen uit een afgeprijsd PlayStationspelletje, maar komen zowaar geloofwaardig over. Dat kan niet gezegd worden over de acteurs. Hoofdrolspeelster Mãdãlina Ghenea lijkt eerder weggelopen uit een Miss Universe-verkiezing en heeft slechts twee gezichtsuitdrukkingen: neutraal en sip. Alleen Macarena Gómez als Maria lijkt er wel zin in te hebben en geeft haar rol nog wat diepgang, met excuses voor de woordspeling.

Omdat de film zichzelf zo serieus neemt, steekt het benedenmaatse acteerwerk alleen maar sterker af. Dat de continuïteit overboord wordt gegooid helpt ook niet mee: in één scene is het op het dek van de boot al pikkedonker, maar in het volgende shot op de zeebodem lijkt het wel middag. Ook horen we Naomi een paar keer praten met haar duikmasker op terwijl haar mond niet beweegt. Dit soort foutjes kun je nog vergeven als er op z'n minst met enige regelmaat iemand op spectaculaire wijze in een stel haaienkaken verdwijnt, maar helaas heeft de film een veel te lage 'bodycount'.

Deep Fear probeert een thriller te zijn vermomd als haaienhorror maar is geen van beide. Na het zien van Jaws durfde je misschien het water niet meer in, maar na het zien van Deep Fear verlang je juist weer naar een bloederig vreetfestijn op zee.

Deep Fear is te zien bij Netflix.