De Amerikaanse acteur Peter Dinklage is het bekendst van zijn smaakmakende optreden in Game of Thrones. Met zijn rol van de levenslustige, spottende en hedonistische Tyrion Lannister wist Dinklage maar liefst vier Emmy's in de wacht te slepen. Naast de vele stemmen die hij insprak voor animatiefilms speelde Dinklage in 2021 de titelrol in de musicalversie van Cyrano de Bergerac, een rol die hij tevens in het theater vertolkte.
Dinklage draaft ook op in het tragikomische niemendalletje She Came to Me naar regie en scenario van Rebecca Miller. Waar de acteur nogal eens last heeft van typecasting vanwege zijn geringe omvang, wordt hier geen enkel gewag van gemaakt in Millers drama over een operacomponist die lijdt aan een serieuze vorm van writer's block. Steven Lauddem, Dinklage dus, heeft een respectvol maar seksloos huwelijk met de aan smetvrees lijdende psychiater Patricia.
Wanneer Stevens nieuwste opera maar niet van de grond wil komen - het laatste succes ligt alweer vijf jaar achter hem - stapt zijn vaste tekstschrijver ook nog eens over naar de concurrent. Om zijn zinnen te verzetten zet hij het op een zuipen in een bar in Brooklyn. Daar treft hij Katrina, de kapitein van een sleepboot die hem uitnodigt op haar schip en Steven probeert te verleiden. Zonder het te weten vormt zij de inspiratie voor de opera.
Lange tijd is niet duidelijk waar Miller precies naartoe wil met de romantische komedie die zichzelf veel te serieus neemt. Om wie het nou precies draait blijft ook vaag. Stevens verhaallijn komt na een lange aanloop opeens heel snel tot de kern. Maar nieuwe problemen dienen zich alweer aan wanneer Patricia's zoon uit een vorig huwelijk zich in de nesten heeft gewerkt. Deze Julian heeft het aangelegd met de minderjarige Tereza, wier vader een rechtbankstenograaf is die erg van de regeltjes is.
Uiteindelijk blijkt dat Miller deze twee verhaallijnen wil combineren om een ludieke oplossing voor alle partijen te vinden. Om dit te realiseren gooit ze er ook nog wat zijplots tegenaan. Dinklage ziet zich vergezeld van grote namen zoals Anne Hathaway en Marisa Tomei. Met deze sterren aan boord kun je je als regisseur nauwelijks een buil vallen. Het leidt tot een onderhoudende film, maar er had toch echt wel meer in gezeten.
Zonder meteen te vervallen in lollige komedie enerzijds of deprimerend drama anderzijds had het niet misstaan als Miller de zaken wat scherper had aangezet. De filmmaker snuffelt wat aan Woody Allen, maar de film haalt het niet bij zijn minst geslaagde relationele drama's. Dit is een klassiek geval van vlees noch vis. Voor de opgevoerde operastukken geldt hetzelfde, waarin dralende en richtingloze melodieën troef zijn. In de filmkunst legt men vaker parallellen tussen verhaal en muziek, maar zo'n evident voorbeeld als bij She Came to Me tref je zelden.
