Luid gejuich klinkt vanuit het publiek. Met een grootse entree begint Jippie zijn favoriete liedje te zingen. "Van links, naar rechts, van links, naar rechts" zingt hij vol overtuiging, en het publiek gaat er helemaal in mee. Dan komt zijn vader Jacob en zet de partyspeaker uit. Jippie moet mee naar de bruiloft van zijn oudere zus Gail in het huis van hun opa. Er ontstaat meteen conflict tussen vader en zoon als Jippie per se zijn speaker mee wil nemen, terwijl Jacob totaal geen zin heeft in zijn lawaai.
Het is slechts één van de vele familieconflicten in Jippie No More!, de openingsfilm van Cinekid eerder dit jaar. De beginscène zet meteen de luchtige toon van de film neer, terwijl hij ook Jippies belevingswereld illustreert. De zestienjarige heeft namelijk het downsyndroom, dus zijn perceptie van de omgeving is anders dan die van anderen. Toch is het niet moeilijk om te identificeren met Jippie.
Zijn kinderlijk enthousiasme komt met een hoop zelfvertrouwen. Hij doet wat hij wil en zegt wat hij voelt. Waar andere mensen iets niet zouden doen of zeggen, geeft Jippie niks om wat anderen van hem vinden. Dat is bewonderenswaardig en maakt hem zeker interessant als hoofdpersoon, maar het zorgt ook voor veel conflict in de familie. Hoewel hij veel ruzie maakt met zijn vader, is het gevoeligste conflict tussen Jippie en zijn zus Joe.
Jippie en Joe ontmoeten het meisje Lily. Ze vallen allebei als een blok voor het vriendelijke en levendige meisje. Hoewel Joe heel onzeker is over haar gevoelens en bang is om Jippie te kwetsen, is Jippie openlijk tot over zijn oren verliefd. Hoe deze liefdesdriehoek hun broeder-zusterband beïnvloedt - en voor conflict zorgt - wordt prachtig in beeld gebracht. Het voegt een hoop toe aan de diepte van de personages, en levert mooie scènes op.
Tegelijkertijd is er ook nog de voorbereiding van de bruiloft, spanning tussen Jacob en zijn vader, tussen Gail en haar aanstaande echtgenoot en andere subplots. Er is zoveel gaande dat sommige verhaallijnen onvoldoende tot hun recht komen.
Ondanks de chaotische structuur is het einde schattig en bevredigend. De film doet wat hij moet doen om de benodigde emoties op te wekken. Hoewel Jippie No More! niet aanvoelt als een groots passieproject had iedereen er duidelijk heel veel plezier mee. De film straalt veel positieve energie uit, wat ruimschoots genoeg is om het tot een aangename ervaring te maken.
