Regie: Jonah Feingold| Scenario: Dan Steele | Cast: Leighton Meester (Ali Moyer), Robbie Amell (Graham Stroop), Michael Hitchcock (Dennis), Kathryn Greenwood (Jeannie), Veronika Slowikowska (Mindy), Steven Huy (Eliott) e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2023

Het schijnt dat er bij de totstandkoming van veel Hallmark-kerstfilms begonnen wordt met de titel (een woordgrap) en van daaruit verder wordt gewerkt tot er een script ligt. Hoewel EXmas uit de koker van Buzzfeed studio's komt, doet de film niets om te suggereren dat dit proces daar met meer bezinning gepaard gaat. Het idee? Wat als jouw familie per ongeluk ook je ex-verloofde uitnodigt voor de kerstdagen? De route die de film neemt is na tien minuten al duidelijk, maar de wielen krijgen nauwelijks grip op het asfalt..

Ali en Graham waren perfect samen, tot ze dat opeens niet meer waren. En nu haten ze elkaar. Opgesloten bij de familie van Graham proberen ze de hele film lang elkander zwart te maken met een simpel doel: de familie voor zich winnen en de ander verstoten krijgen. Relatiebreuken zijn complex en zo'n conflict kan je op honderd manieren aansnijden. Maar zoals vaker geldt, kan een simpel praatje van nog geen drie minuten alle haat en nijd de wereld uit helpen. EXmas geeft dat ronduit schaamteloos toe. Kortom, het is wachten tot de personages besluiten geen kinderachtige kleuters meer te zijn.

Het pakketje is dus al vroeg uitgepakt en wat overblijft zijn de schuimpinda's. Montages van gerechten die worden bereid, een lange scène op de ijsbaan met een aartsrivaal van vroeger, een paar verhaallijntjes voor de rest van de familie en uiteindelijk een hartaanval van vader om de kerstgedachte eindelijk weer een beetje in zicht te krijgen. Dan een speech of twee, een kus, een tijdsprong naar het eind-goed-al-goed en voilà: de studiolampen en de nepsneeuw kunnen weer worden ingepakt.

Duidelijk is wel dat Buzzfeed net iets meer durft dan je van dit soort kerstfilms gewend bent. Zoals blijkt uit scenes waarin iedereen stoned is, grapjes over kleine penissen, kwinkslagen over corona en zowaar lesbische en zelfs polyamoureuze stellen. Het kan moderner, en het kan allemaal minder voorspelbaar, maar uit andere kerstfilms blijkt dat het een ook een heel stuk meer jaren vijftig kan.

Af en toe is EXmas best grappig, vooral omdat men zichzelf tonaal niet heel serieus neemt. De keerzijde van die absurditeit is dat het koppel dat je herenigd wilt zien bloedirritant en chemieloos is. Robbie Amell speelt Graham zoals Tom Selleck acteerde in Magnum, P.I.; een kinderachtige kibbelaar met wel erg aangedikt sadisme. Leighton Meester speelt Ali wat ingetogen. Vergeleken met de rest is het nogal flets. Beide spelers hebben meer chemie met de kortstondige flings die hun verzoening tien minuten weten uit te stellen. De voorspelbare climax voelt dus onverdiend.

Het idee van een schoonfamilie die niet los kan laten is best herkenbaar, niet compleet overdreven en levert ook best wat makkelijke, meestal zelfs geslaagde grappen op. De epiloog die hier nog even naar knipoogt is het beste moment van de hele film. Het verschil tussen de matige film die EXmas is en de aardige film die het had kunnen zijn, zit dan ook vooral in het gebrek aan chemie en aan gezelligheid. Zelfs aan het einde herenigd zeggen Graham en Ali lachend dat ze elkaar haten. Pas bij de gepassioneerde zoen die volgt weet je zeker dat het maar een grapje was.

Exmas is te zien bij Prime Video.