God is A Bullet is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een vrouw die is ontsnapt uit een satanische sekte. Met zo'n sterk uitgangspunt had dit een goede film over veerkracht kunnen worden, maar daarmee is ook alles gezegd.
God is A Bullet werkt op weinig fronten en dat is nog zacht uitgedrukt. De dialogen zijn slecht geschreven en komen nergens tot leven. Er zit veel semi-filosofisch gewauwel in over God en de duivel, maar niemand zegt iets zinnigs. De beruchte satanische cult is gewelddadig, maar tegelijkertijd zo hysterisch, dat hij volstrekt ongeloofwaardig is in al zijn gekte. De vol getatoeëerde sekteleden zijn volkomen maniakaal en des duivels, maar daarmee eerder karikaturen dan volwaardige personages.
Nikolaj Coster-Waldau speelt agent Bob Hightower die noodgedwongen van een 'schaap' in een 'wolf' moet veranderen nadat ze zijn dochter hebben ontvoerd. De Deense acteur Nikolaj Coster-Waldau kon als Jaime Lannister in Game of Thrones met iedere blik nuance aanbrengen, maar de ontwikkeling van Bob Hightower krijgt hij niet overtuigend overgebracht. Hij knalt op een gegeven moment een paar hoofden eraf, maar zijn intenties beroeren niet, want daarvoor kennen we hem niet goed genoeg.
Die vlieger gaat helaas ook op voor de pornoblonde jonge vrouw Case, die uit de sekte is ontsnapt. Sommige scènes lijken te impliceren dat we Case cool zouden moeten vinden als ze harde, vunzige grappen maakt of achter haar zonnebril half gedissocieerd van de werkelijkheid om zich heen tuurt, maar het volgende moment rollen de tranen over haar wangen en moeten we begrijpen dat ze juist nog wel gevoelig is. Aanvankelijk is ze doodsbang als Bob haar foto's laat zien van de aanslag van haar voormalige sekteleider Cyrus. Het volgende moment staat ze koelbloedig en trefzeker bij hem voor de deur om de sekte weer te bezoeken. Je krijgt de indruk dat die drempel niet hoog lag.
Dat iemand op deze manier uit een sekte zou komen is volstrekt ongeloofwaardig en volkomen psychologisch onlogisch: dat ze al het geweld heeft geïnternaliseerd zou een mogelijke uitleg voor haar gedrag kunnen zijn, maar dan zou ze ook niet meer zo makkelijk snikken.
Dat Case uiteindelijk besluit om haar mishandelaar te confronteren in een poging om het geweld dat hij haar heeft aangedaan terug te geven, had aangrijpend kunnen zijn, mits je ook maar íets van een band tussen haar en Cyrus had gevoeld. Cyrus scheldt haar de huid vol en dreigt steeds om haar te vermoorden, maar verder lijken de twee volstrekt onbekenden voor elkaar.
Geen enkel moment geloof je dat Case bij deze man is opgegroeid, en eigenlijk kan dat ook niet gezien het geringe leeftijdsverschil. De 'ontboezeming' van Case dat ze Bob niet alleen wil helpen maar ook Cyrus zelf nog een keer wil bezoeken om te zien of hij toch om haar geeft, gaat niet in op de gecompliceerde band die daders en slachtoffers met elkaar kunnen hebben. Cyrus mist de onderkoelde beheersing en klassieke manipulatie die zo kenmerkend is voor psychopaten.
De film lijkt een soort roadtrip met folkmuziek op de achtergrond, maar het is totaal onlogisch en misplaatst. De een zijn dochter is ontvoerd en de ander kijkt uit naar een weerzien met de mensen die haar leven hebben verwoest. Waar slaan beelden van samen in de auto doezelen met een mooie zonsondergang erbij dan op? Waarom is er zo'n compleet gebrek aan urgentie terwijl het leven van Bobs dochter op het spel staat? Waarom leren we helemaal niets over deze sekte? Wie zijn deze mensen, waar komen ze vandaan en willen zij dan niet ontsnappen? En waarom zijn ze, naast mentaal gestoorde uien, zo queer en androgyn?
Volkomen belachelijk wordt het als Bob na een slangenbeet en een koortsachtige nacht plotseling het engelachtige in Case ontdekt, voor haar valt en terugkomt op al zijn voormalige overtuigingen. De opmerking dat hij vroeger altijd dacht dat het recht zou zegevieren en alles goed zou komen is totaal niet geloofwaardig in de context van zijn eigen vechtscheiding, die we in het begin even hebben gezien. Hij moet van een afstand met zijn dochter bellen terwijl zijn ex-vrouw beneden aan het vechten is met haar nieuwe man. Het is een zeer sterk idee dat iemand die verlaten is door zijn vrouw en geen voogdij over zijn dochter heeft, tegelijkertijd nog wel altijd geloofde dat alles goed zou komen.
Het meest tenenkrommende is dat het redden van Bobs dochter aanvoelt als bijzaak. Van urgentie is weinig te merken en we zien ook niet hoe het precies met haar afloopt. De film draait uiteindelijk meer om de liefde die langzaam tussen Bob en Case ontstaat. De ontvoering van Gabi was slechts een soort aanleiding.
De film heeft dus geen goed verhaal over hoe ver we gaan om onze dierbaren te redden (de gemiddelde vader had bij de ontvoering van zijn dochter geen nacht meer geslapen) of wat traumatische ervaringen met een mens doen.
De achtergrondmuziek staat bovendien compleet haaks op de film, waardoor het een soort meta-film over geweld lijkt te worden. Misschien is dit geïnspireerd op Quentin Tarantino, maar het is een beetje bizar om de muziek steeds zo ironisch te laten botsen met de daadwerkelijke (serieuze) gebeurtenissen. De betrokkenheid die je bij Tarantino voelt, ontbreekt volledig.
De intenties van de makers blijven volstrekt onduidelijk, behalve dat het een soort lange en verveelde viering van stompzinnige en voorspelbare gewelddadigheid is, die slechts flinterdun wordt gerechtvaardigd. Er is weinig tot niets goeds aan God is A Bullet. De film slaat in alle opzichten de plank mis en laat je grotendeels koud. Het allergrootste bezwaar is ten slotte dat de film saai en slaapverwekkend is. Voor een visueel medium met zoveel mogelijkheden is dat een doodzonde. God is A Bullet is een flop ten top.
