Grindhouse bestond uit twee B-films, van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. Helaas werden ze in Nederland los uitgebracht, waardoor de speciaal gemaakte neptrailers voor niet-bestaande B-films hier niet werden vertoond. Een daarvan heette 'Thanksgiving', een slasherfilm met jarentachtiguitstraling, gemaakt door Eli Roth.
Een warenhuis besluit hun Black Friday al om middernacht te starten en belooft gratis producten aan de eerste honderd klanten. Het resultaat is een bloederige chaos. Een jaar later worden sommige overlevenden (die zich destijds niet best hebben gedragen) getagd in een bizar bericht op social media. Een voor een beginnen ze het loodje te leggen.
Roth heeft ooit de belofte gemaakt om van die neptrailer een echte film te maken, en lost die bij deze in. Maar dan niet alsof het een budgetarm en bekrast werkje van veertig jaar geleden is, maar gewoon anno nu. Niemand hoeft die oorspronkelijke neptrailer te hebben gezien om de film te begrijpen, maar enkele dialogen en scènes zijn wel overgenomen.
Zoals een moment waarop een cheerleader haar vriendje verleidt op een trampoline. Fans van slasherfilms zien hem al aankomen: de gemaskerde moordenaar zal een mes er doorheen prikken, waardoor de cheerleader vanzelf een bloederige val zal maken - voordat ze naar boven stuitert om daarna nogmaals op het mes te belanden.
Eli Roth is een groot liefhebber van gore, dat was al duidelijk in de film waarmee hij doorbrak: Cabin Fever. Het was waarschijnlijk zijn grootste motivatie om het kleine concept uit te bouwen tot een lange speelfilm. Dat valt op te maken uit de vele bloederige beelden die gemaakt zijn via praktische effecten in plaats van te steunen op een computer. Zo erg als een Evil Dead-film is het niet, maar het gaat er een stuk bruter aan toe dan in de gemiddelde slasher.
Roth is een groot liefhebber van horror, hij heeft zelfs zijn eigen documentaireserie waarin hij het genre behandelt. Zoveel liefde leidt vaak tot eenzelfde resultaat: een film die fantastisch kopieert wat al vele malen eerder is gedaan. De opening van Thanksgiving is een origineel spektakel waarin ruim van tevoren voelbaar is dat de uitverkoop helemaal mis zal lopen. Zodra dat achter de rug is, wordt het een standaard slasherfilm.
Bij vlagen zwak zelfs. Wijlen Wes Craven zei ooit in een interview over zijn Scream dat het nodig is om een aankomende moord persoonlijk genoeg te maken om medeleven op te wekken bij de kijker, zelfs in een overdreven tienerslachtfestijn. Roth heeft daar niet naar geluisterd, want enkele doden vallen op een manier die emotioneel niet aankomt. Er zit spanning in, er kan gelachen worden. Maar verder is het opvallend afstandelijk.
Het plot zelf heeft ook geen diepere laag. Met zo'n hysterische uitverkoop is er ruimte voor kritiek op kapitalisme, maar het blijft een oppervlakkige reeks aan moorden. Dat is geheel in stijl van de vermakelijke goedkope troep uit de jaren tachtig. Maar dat waren geen goede films, dus deze moderne variant is dat evenmin. Die hadden vaak nog de boodschap dat het beter is om maagd te blijven, maar zelfs dat is hier niet het geval.
Een pluspunt is dat het allemaal kundig gemaakt is en dat er geslaagde humor in zit. Het ligt er ook niet dik bovenop wie de moordenaar is (en de motivatie al helemaal niet). De shots waar de moordenaar even te zien is zijn lekker flitsend; wie met de ogen knippert zal die wegduikende schouder missen. Een kostuum en een masker is niet origineel, maar deze 'John Carver' is iconisch genoeg voor vele vervolgen.
Thanksgiving is een typische film van deze tijd. Het zelfbewustzijn van de jaren negentig bestaat niet, de personages zijn niet bekend met slasherfilms en doorstaan alles alsof zoiets voor het eerst ooit gebeurt. Het is een perfecte kopie van een zwak concept en leunt volledig op de bekendheid met stijlfiguren. Het is ongemakkelijk om te zeggen, maar de dood van de personages laat je nogal onberoerd vanwege hun nare persoonlijkheden.
Niets om het lijf, vermakelijk voor een keertje. Maar hopelijk leidt dit niet tot een stijging in populariteit van het traditionele slashergenre, want dat leidt onherroepelijk tot een reeks slappe aftreksels van deze film die op zichzelf al een middelmatig aftreksel is.
