Regie: Stefano Mordini | Scenario: Massimo Gaudioso, Luca Infascelli | Cast: Luca Vergoni (Angelo Izzo), Francesco Cavallo (Gianni Guido), Giulio Pranno (Andrea Ghira), Giulio Fochetti (Alessandro Arbus), Benedetta Porcaroli (Donatella Colasanti), e.a. | Speelduur: 90 minuten | Jaar: 2021

In 1975 werd Italië opgeschud door het beruchte Circeo-bloedbad, waarbij in de buurt van Rome twee tienermeisjes werden gemarteld, verkracht en vermoord door drie jongemannen van goede komaf. La Scuola Cattolica probeert te duiden hoe in deze schokkende gebeurtenis ontluikende seksualiteit, toxische masculiniteit en seksisme op een dodelijke manier samenkwamen, maar doet dat helaas zonder diepgang.

Wat waargebeurde criminele drama's goed maakt, is dat ze kunnen duiken in de psyche van de daders, waarmee context en verklaring wordt verschaft voor de gepleegde gruweldaden. Helaas slaagt La Scuola Cattolica hier in zijn geheel niet in. Dit komt grotendeels door de verwarrende opzet met een enorme hoeveelheid tijdsprongen, waarbij een passende ordening van scènes ontbreekt.

Daarnaast is de cast veel te groot voor de korte speelduur, waardoor er weinig samenhangends overblijft. De groep jongens op een katholieke school waaraan de kijker wordt voorgesteld is zo groot dat iedereen misschien een enkele zin aan introductie krijgt. Het zorgt voor een bijzonder rommelig begin en helaas komt niemand de boel opruimen voor de resterende speelduur. Het is geheel onduidelijk waar het verhaal naartoe gaat en wie hierin de belangrijke personages zijn.

Het is erg jammer dat de film zo rommelig en onlogisch is opgezet, want bij vlagen is de potentie zichtbaar. Zo is er aandacht voor de invloed van het patriarchaat op jonge mensen, dat zich uit in toxische masculiniteit en seksisme, al wordt dat gegeven nauwelijks uitgewerkt. Een mooi opgezette scène waarin een leraar de jongens over het kwaad leert door middel van een schilderij van Jezus is een akelig voorbode. Helaas zijn er te weinig van dit soort momenten.

Er wordt ingegaan op hoe de jongens seksualiteit ontdekken en daarmee experimenteren, zij het met opvallend weinig tact. Dit kan de bedoeling zijn geweest om te laten zien dat de jongens hier op een koude manier mee omgaan, maar hierdoor flirt de film bij tijden met exploitatie. De scènes lijken puur te zijn gemaakt om naakt te kunnen tonen, zonder dat ze enige impact hebben op het verhaal.

Een groot deel van de film ontbreekt een doel, een reden waarom het verhaal wordt verteld. Geruime tijd blijft onduidelijk waar de film naartoe gaat of wat de boodschap is. Vandaar dat de laatste akte wat plots om de hoek komt en de kijker aan het einde alleen maar meer vragen zal hebben dan aan het begin.

De laatste akte is overigens geen fijne zit. De gruweldaden zijn buitenproportioneel onbeschaamd in beeld gebracht en duren veel te lang. Het is al lang duidelijk wat er gebeurt, maar de regisseur lijkt er ineens zijn zinnen op te hebben gezet het publiek shockeren. Het voelt onsamenhangend aan, vooral wanneer belangrijke aspecten van de waargebeurde daad achterwege worden gelaten. De kijker wordt op geen enkele manier gespaard, wat na zeventig intens saaie minuten rauw op je dak valt.

De sets ademen het Italië van de jaren zeventig en de cast doet het aardig; vooral de schuldige jongens zijn akelig om in hun rol te zien. Helaas zijn dit slechts druppels op een gloeiende plaat. Dat een film met dit bronmateriaal het voor elkaar krijgt om vooral enorm saai te zijn is haast knap te noemen. Jammer dat dit onderwerp niet het respect krijgt dat het verdient.

La Scuola Cattolica is te zien bij Netflix.