Regie: Ferzan Özpetek| Scenario: Gianni Romoli, Ferzan Özpetek | Cast: Damiano Gavino (Enea), Andrea Di Luigi (Pietro), Luisa Ranieri (Titti), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2023

Regisseur Ferzan Özpetek is een echte romanticus. Hij verwerkte zijn eigen ervaringen als filmstudent in het Rome van de jaren zeventig in de onvervalste zwijmelfilm Nuovo Olimpo. De film is prachtig geschoten, maar heeft wel een mierzoet verhaal. Ondanks dat hij zich liet inspireren door beroemde Italiaanse regisseurs, doet zijn film qua thematiek eerder denken aan het werk van de Spaanse Pedro Almodóvar.

Eind jaren zeventig ontmoeten filmstudent Enea en medicijnenstudent Pietro elkaar in bioscoop Nuovo Olimpo (Nieuwe Olympus). Daar kijken ze naar Italiaanse filmklassiekers, maar ontdekken elkaar ook op een intiemere manier. Ze gaan met elkaar naar huis en worden vervolgens verliefd. Tijdens een studentenoproer dat door de politie wordt neergeslagen verliezen ze elkaar uit het oog.

Na een sprong in het verhaal naar de jaren tachtig wordt duidelijk dat Enea inmiddels regisseur is. Hij maakt een film over zijn verhouding met Pietro. Die heeft inmiddels een relatie met een vrouw, en bekijkt de film met vrienden in een bioscoop. Hij herkent uiteraard zijn eigen verhaal in de film, maar deelt dit met niemand. Pietro begint aan een jarenlange zoektocht om Enea op te sporen.

Özpetek is een ware estheet. Hij tovert een Rome tevoorschijn zoals niemand het ooit heeft gezien, en dat is precies de bedoeling. Vanaf het begin is het duidelijk dat de film, ondanks dat deze gebaseerd is op feiten, niet een reflectie van de werkelijkheid wil zijn. De mensen zijn te mooi, het licht te prachtig en de seks te perfect.

In een scène loopt Enea als filmstudent in de jaren zeventig een deur in, om er direct in de jaren tachtig als regisseur weer uit te komen. Alsof Özpetek wil zeggen: ik maak een film, geen documentaire. Zijn film gaat dan ook vooral over film. Het filmtheater uit de titel toont dagelijks een andere voorstelling. Enea en Pietro zijn met name gek op Nella Città l'Inferno van Castellani, een film over een vrouwengevangenis.

In een latere scène komt die film weer voorbij, maar nu op televisie. Enea en Pietro kijken er, veel later in hun leven en dus zonder elkaar, tegelijkertijd naar. Alsof de film van Castellani ze verbindt door de tijd heen. Op een persconferentie heeft Enea het over het belang van emoties in film. Het is tevens een statement van Özpetek dat slaat op zijn artistieke visie. Hij is duidelijk een fan van de Italiaanse meesters en treedt met zijn film in hun voetstappen.

Toch doet Nuovo Olimpo meer denken aan het oeuvre van Pedro Almodóvar. Homoseksuele relaties en film zijn dan ook belangrijke thema's in het werk van de Spaanse regisseur. Hij is alleen wel een stuk origineler dan Özpetek. Dat zit 'm met name in het script. Bij Almodóvar zou een dergelijk verhaal over twee studenten die houden van film en van elkaar een startpunt zijn om vele kanten mee uit te kunnen. Özpetek houdt het liever bij dit wat simpele gegeven.

Ook krijgen vrouwelijke personages niet de aandacht die ze verdienen in Nuovo Olimpo. Almodóvar is een meester in het schrijven van gelaagde vrouwenrollen. Zijn actrices geven zijn films net die brutale energie waardoor ze iets heel eigens krijgen. Özpetek probeert dit met het personage Titti, de uitbaatster van de bioscoop. Hij heeft zelfs de film aan haar opgedragen. Maar haar rol wordt ondergesneeuwd door de romance van de twee mannen.

Wel erg fris is dat niemand een probleem maakt van zijn of haar identiteit. Enea heeft seks met zowel mannen als vrouwen, en is daar content mee. Nog te vaak wordt bi- en homoseksualiteit in films vooral in verband gebracht met sociale problemen. Özpetek richt zich in zijn film juist op het erotische plezier en de intimiteit tussen twee mensen die duidelijk gek op elkaar zijn. Je gunt ze dan ook een beter verhaal om elkaar in lief te hebben.

Nuovo Olimpo is te zien bij Netflix.