Adam Ellis werkt als striptekenaar voor BuzzFeed. Het kost hem moeite om niet te reageren op de internettrollen die zijn werk bekritiseren, en op een avond in een dronken bui gaat hij los op een gebruiker genaamd Dear David. Dat is het moment waarop er vreemde dingen beginnen te gebeuren in zijn appartement. Hij maakt geen geheim van de voorvallen, maar in plaats van dat hij hulp krijgt lijkt het er op dat steeds meer mensen afstand van hem nemen.
De dagelijkse soapserie Days of our Lives maakte in de jaren negentig de aparte keuze om tussen de melodramatische verhaallijntjes over zwangerschappen en affaires ineens een plot over een demonisch bezeten vrouw te introduceren. De kijkcijfers knalden omhoog, dus de makers probeerden het zo lang mogelijk uit te rekken. Niet zo vreemd dus dat de echte Adam Ellis, die veel meer populariteit verwierf toen hij berichten begon te plaatsen over hoe het bij hem thuis spookte, erg ver ging om de leugen gaande te houden.
Het was spectaculair genoeg voor zijn werkgever BuzzFeed om er een film over te maken, inclusief de introductie dat dit alles een waargebeurd verhaal is. Ja, Adam Ellis heeft inderdaad geblogd over de geest die hem het leven zuur maakte maar het was natuurlijk niet echt, want anders was de New Yorkse striptekenaar wel in het nieuws geweest - laat staan dat er eindelijk bewijs zou zijn voor het bestaan van leven na de dood.
Ondanks al deze onzin begint Dear David als een verhaal met cyberpesten als thema. Toch nog iets positiefs. Met de komst van internet werd ook direct de trol geboren die het medium gebruikt om een kick te krijgen van confrontaties. Adams collega's geven hem het advies dat voor letterlijk iedereen het beste is: niet op reageren. Gewoon niet doen.
De productiekwaliteit is van bedenkelijk niveau: veelal onbekende acteurs, camerawerk van gemiddelde televisiekwaliteit, scènes gevuld met personages die praten terwijl ze een wandeling maken - kortom: er is niet bijzonder veel energie in gestopt.
Dat geldt ook voor de horror: Dear David is niet eng. Het sterkste is een film die niet hoeft te leunen op een reeks schrikeffecten omdat het verhaal gruwelijk en boeiend genoeg is. Daarna komt de griezelfilm die dat niet heeft maar wel klamme handjes veroorzaakt door keer op keer de spanning op te schroeven in afwachting van een luidruchtige BOE! Helemaal onderaan staat de film die niks van dit alles heeft. Zoals Dear David.
Tot overmaat van ramp gaat het cyberpesten overboord en blijkt het eigenlijk te gaan over Adams onzekerheid die hij moet overwinnen. Veel volgers delen dat ze zijn werk zo waarderen, maar blijkbaar zijn het de kliertjes met hun rotopmerkingen die Adam opmerkt en waar hij onder lijdt. De geest is een allegorie voor het stemmetje in zijn hoofd.
Zelfs dat wordt niet helemaal logisch uitgewerkt. Maar het ergste is dat een belangrijk thema zoals pesten, dat sommige jongeren tot zelfmoord drijft, plaats moet maken voor het soelaas van de hoofdpersoon (gebaseerd op een vent die een spookverhaal verzon om meer volgers te krijgen). Zijn blog liep ook nog eens af met een sisser: het viel stil en enige tijd later volgde een laatste melding dat het goed met hem ging. Einde.
Dear David doet denken aan horrorfilms van twintig jaar geleden, zoals The Ring. Toentertijd was dat een vertelwijze die het publiek kon interesseren en bang maken. Nu niet meer. Er zijn twee dieptepunten. Het eerste neemt je mee terug naar slappe B-films uit de jaren tachtig met een scène waarbij de geest binnenkomt via witte rook onder de voordeur. Het tweede is de laatste confrontatie tussen Adam en de geest. Deze film wordt over twintig jaar gedraaid tijdens een cultfilmavondje en de climax zal het toekomstige publiek laten gieren.
De film is eigenlijk gemaakt voor een streamingsdienst, maar krijgt alsnog een kans op het grote doek. In sommige gevallen is goed te begrijpen waarom, zoals met Evil Dead Rise eerder dit jaar. Van Dear David valt af te vragen hoe dit scenario ooit groen licht heeft gekregen.
