De zee is een mysterieus gebied. Wie weet wat zich in die donkere dieptes verschuilt. Mensen hebben zich eeuwenlang ingebeeld dat er hele beschavingen onder het wateroppervlak leven, of dat angstaanjagende monsters hele schepen verorberen. De fantasie is de limiet. Zo ook voor de jonge Lena, die ervan overtuigd is dat een zeemonster verantwoordelijk is voor de dood van haar vader.
Lena is een getalenteerd zeilster, en met steun van haar vader wint ze met vlag en wimpel van haar groepsgenootjes. Alles wat ze van de zee weet, heeft ze van haar vader geleerd. Het komt als een schok wanneer haar vader tijdens het vissen op zee overlijdt, samen met twee van zijn maten.
Het gerucht gaat dat Lena's vader een fout maakte die ertoe leidde dat de drie mannen omkwamen. Lena is daar boos om en gaat op onderzoek uit om te bewijzen dat een gigantisch wezen uit de diepte het schip heeft aangevallen. Haar zoektocht naar antwoorden is een mooie en effectieve manier om haar personage te laten groeien en te laten zien hoe ze haar rouw verwerkt.
Zo'n verhaal vergt een hoop talent en vaardigheid van hoofdactrice Saar Rogiers, die bijzonder overtuigend alle kanten van Lena laat zien. Zonder dat ongeloofwaardig over te komen is ze in één scène tegelijkertijd een speelse tienermeid én een gekwelde puber. Haar beweeglijke performance draagt de hele film.
Visueel is de film minder sterk. De pogingen om met neonlichten wat kleur aan te brengen in het grijze, industriële Oostende maken de film er niet aantrekkelijker op. Ook de shotkeuzes zijn weinig geïnspireerd. De esthetische aspecten dragen weinig tot niets bij aan het subjectief vertelde verhaal. Ook valt het narratief steeds in herhaling, waardoor alles langer lijkt te duren.
Zeevonk heeft moeite focus aan te brengen in het verhaal. De diepte van het verhaal en het onderwerp wekt de indruk dat de film voor kinderen of gezinnen is gemaakt. Het lage tempo, het gebrek aan kleur en gevoel voor avontuur impliceren een volwassen doelgroep. Zoiets kan goed werken (zie Kauwboy uit 2012), maar in het geval van Zeevonk komt het doelloos over.
Het meest boeiende gedeelte van de film is Lena's onderzoek naar het zeemonster dat haar vader heeft vermoord. Helaas eindigen de ontwikkelingen van dat avontuur met een behoorlijke anticlimax. Bovendien blijven vragen open die in de context van de film echt beantwoord zouden moeten worden. Niet alleen zodat de kids de film beter begrijpen, maar ook om het verhaal bevredigender af te ronden.
Kinderen zijn prima in staat om complexe onderwerpen zoals rouw te begrijpen. En waar kinderen iets niet begrijpen, vult hun fantasie de gaten op. Maar die fantasie moet wel gestimuleerd worden. Met een grijze, trage film zoals Zeevonk gebeurt dat niet. En ook voor mensen met wat meer levenservaring zal Zeevonk op zijn best een routinefilm zijn; aardig voor wat hij is, maar totaal niet uitdagend.
