Het einde van de moderne klassieker Cast Away is hartverscheurend. Na vier jaar te hebben vastgezeten op een onbewoond eiland keert Tom Hanks' personage terug naar huis waar hij ontdekt dat zijn verloofde een nieuw gezin heeft. Zij ging ervan uit dat hij dood was en besloot haar leven voort te zetten. Hoe pijnlijk dat ook is, het is de meest logische en volwassen keuze. In One True Loves is het echter het uitgangspunt voor een infantiel melodrama.
Het leven van Emma is perfect; ze is verloofd met de man van haar dromen, reist de wereld rond en is een succesvol reisblogger. Dan vertrekt haar man Jesse naar Alaska voor een documentaire, crasht met zijn helikopter en wordt niet meer gevonden. Als Emma vier jaar later op het punt staat te trouwen met Sam, haar beste vriend van de middelbare school, krijgt ze te horen dat Jesse nog in leven is. Het verhaal is in drie zinnen verteld.
Als verhaal is One True Loves een schaamteloze Hallmark-rip off van het einde van Cast Away. Helaas is de rest een bij elkaar geraapt zootje. Het probleem begint bij de structuur. In een poging zo veel mogelijk momentum te behouden springt het verhaal chronologisch heen en weer alsof het Oppenheimer is. In plaats van met een lekker rap tempo door de gebeurtenissen heen te razen zorgt het non-lineaire narratief voor een langdradig melodrama dat steeds maar in herhaling valt.
De liefdesdriehoek die de film probeert te forceren lijkt geschreven voor een slecht tienerdrama. Emma zegt tegen Jesse dat ze een nieuwe verloofde heeft, maar hij negeert dat. Ze besluit dan na één mislukte poging dat het niet meer nodig is om Jesse iets te vertellen over haar nieuwe leven. Tegelijkertijd maakt zij zich schuldig aan gebrekkige communicatie met Sam.
Sterker nog, ondanks dat Emma een nieuw liefdesverbond is aangegaan lijkt het alsof ze het bestaan van Sam totaal vergeet als zij en Jesse naar hun oude vakantiehut gaan. Het moment dat ze binnenkomen begint het gezoen en, tot niemands verrassing, hebben ze seks. De rest van de film gaat niet in op de morele complexiteit van deze gebeurtenis, hopend dat de kijker niet snapt dat Emma zonder aan Sam te denken vreemdgaat.
Naast het gebrek aan originaliteit en het magere verhaal zal de oplettende kijker naar het scherm willen schreeuwen over de ontelbare continuïteitsfouten. Belangrijke objecten, poses van personages en schades aan telefoons (die expliciet in beeld worden gebracht) veranderen per shot van plek. Ook de geluidsmontage is niet op orde; in diverse scènes kun je horen dat de audio (te) vroeg is weggeknipt of dat de geluidsopname van lage kwaliteit is.
Als je één film met een liefdesdriehoek hebt gezien kun je One True Loves van begin tot eind uittekenen. Het charisma van acteur Simu Liu maakt enkele scénes draaglijk, maar het is een druppel op een gloeiende plaat. Het is geen verrassing dat de regisseur van Paul Blart: Mall Cop 2 geen boeiend liefdesverhaal presenteert, maar het blijft frustrerend om volwassen mensen zich te zien gedragen als tieners.
