Regie: Camille Delamarre | Scenario: Thomas Dunn | Cast: Henry Golding (Morgan Ganes), Sam Neill (Caldwell), Noomi Rapace (Vos/Falk), Daniela Melchior (Sophie), Jimmy Jean-Louis (Leon), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2023

In het handboek voor huurmoordenaars staat dat er drie redenen zijn waarom men er de brui aangeeft: God, een vrouw of de dood. Althans, dat zijn de opties die mentor Caldwell tegenover zijn pupil Morgan uiteenzet terwijl hij zonder sojasaus in een Japans restaurant zit. Assassin Club, de derde speelfilm van Camille Delamarre, vult de overvloedige actie op met dit soort dialogen, die de wenkbrauwen doen fronsen.

In het geval van voormalig marinier Morgan is het inderdaad een vrouw. Zijn wederhelft Sophie geeft les op een basisschool in Rome en denkt dat Morgan de fotojournalist uithangt. De huurmoordenaar wijdt de zoveelste verwonding aan een motorongeval. Let wel: Morgan is een premiejager van het morele soort, want hij doodt alleen maar slechte mensen. Het helpt dat zijn rol wordt ingevuld door de sympathieke Henry Golding.

Natuurlijk heeft hij dan nog een laatste klus en die liegt er niet om. Morgan moet maar liefst zes tegenstanders uitschakelen en strijkt voor elke omgelegde ziel een miljoen op. Er is wel een belangrijke maar: deze zes doelen hebben zelf ook de opdracht om elkaar, Morgan inclusief, uit de weg te ruimen. Het kat- en muisspel is begonnen, maar wie is de geheime opdrachtgever die Caldwell de opdracht heeft verstrekt?

Assassin Club is eigenlijk een groot excuus om zo veel mogelijk actie uit amper twee uur te persen. Dat is natuurlijk nauwelijks bezwaarlijk als je na een zware werkweek lusteloos op de bank ploft. Delamarre levert op het vlak van de gelikte actiescènes, al weet hij wel zeer regelmatig een 'ja hoor!' vanaf diezelfde bank te ontlokken. Al is het maar omdat de huurmoordenaars zo'n beetje de helft van de Europese hoofdsteden afwerken en binnen no time bij elkaar op de stoep staan.

Waar het namelijk aan schort zijn personages met een degelijke uitwerking. Ze zijn voornamelijk erg excentriek. Hierbij spant de Zweedse Noomi Rapace de kroon met een overdreven aangezette en bovendien opzichtige dubbelrol. Hierin spreekt ze keurig Brits wanneer ze een secretaressebril opzet en haar haar in een knot gooit, maar heeft ze een slepend zuidelijk Amerikaans accent zodra de waterstofperioxide, de krultang en een set enge contactlenzen in de strijd worden gegooid.

Morgans concullega's worden één voor één vereerd met een gewelddadig bezoekje, alsof ze levels in een computerspel zijn. Opvallend hierbij is dat de professionele killers bijzonder slecht op hun hoede zijn, terwijl ze weten dat er op hun hoofd een prijskaartje is geplakt. Ondanks vele plotmatige afleidingsmanoeuvres blijft er onder de streep een redelijk rechttoe-rechtaan-verhaal over met een duidelijk doel. De opsmuk veroorzaakt door geforceerde dialogen is dan ook volstrekt overbodig.

Delamarre heeft goed de kunst afgekeken van genregenoten als John Wick, maar van een beetje handig leentjebuur spelen is nog iemand slechter geworden. Ondanks de vele onwaarschijnlijkheden en dezelfde vaatjes waaruit voortdurend wordt getapt staat Assassin Club garant voor rommelig, maar ongecompliceerd vermaak. Daar valt ook wel eens wat voor te zeggen.

Assassin Club is te zien bij SkyShowtime.