Regie: Albert Pintó | Scenario: Indiana Lista, Ernest Riera, Seanne Winslow, Teresa de Rosendo| Cast: Anna Castillo (Mia), Tamar Novas (Nico), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2023

Voor een overweldigend overlevingsdrama heb je weinig nodig, bewijst het Spaanse Nowhere. Het grootste deel van de film speelt zich af in een zeecontainer, met een hoogzwangere schipbreukelinge als (eerst nog) eenzame hoofdrolspeelster. De situatie is extreem, de aanloop ernaartoe zo mogelijk nog extremer. Indrukwekkend, maar ook risicovol: de grens van de geloofwaardigheid is met zo'n scenario snel bereikt.

Eigenlijk kun je stellen dat Nowhere uit twee films bestaat. In de lange proloog toont Albert Pintó (serieregie voor La Case de Papel, spin-off Berlín en Sky Rojo) een maatschappij in een verregaande staat van verval. Terwijl radiofragmenten reppen van een chronisch voedseltekort, vinden angstige gezinnen hun laatste uitweg in gesmokkelde vrachtcontainers.

Het 'plan van aanpak' van de autoriteiten blijkt neer te komen op de genocide van bevolkingsgroepen, waarbij de ouderen al geruimd zijn en het nu de beurt is aan vrouwen en kinderen. Voor de hoogzwangere Mia volgen de trauma's elkaar in een onmenselijk tempo op: na het tragische verlies van haar eerste dochtertje Uma, die alleen nog een rol speelt in haar herinnering, scheidt het lot haar nu ook van haar partner Nico.

De eerste twintig minuten van Nowhere zijn keihard en dystopisch, en dan moet de eigenlijke film nog beginnen. Na een hachelijke vlucht belandt Mia moederziel alleen op zee, waar ze in schier onmogelijke omstandigheden haar eigen gezelschap zal moeten baren. De symboliek ligt er dik bovenop, want het kindje krijgt de naam Noa: "het is een dierenverhaal, ik vertel het je nog wel een keer", fluistert Mia haar tweede dochtertje toe.

Overlevingsdrama's hebben in de regel de ondankbare taak om onwaarschijnlijke scenario's tóch geloofwaardig te houden. Als kijkers willen we maar al te graag in een miraculeuze uitkomst blijven geloven, maar de natuur is hard, en het verhaal vaak te mooi om waar te zijn. Nowhere zoekt de grens van die geloofwaardigheid gretig op. Accepteer je op voorhand al niet dat deze vrouw in haar eentje op zee kan bevallen én overleven, dan blijf je met nog bijna anderhalf uur te gaan verloren achter.

De grootste troef van de film is hoofdrolspeelster Anna Castillo (El Olivo), die een optimale inspanning levert om het leed van Mia te dragen. Haar doorzettingsvermogen roept bewondering en sympathie op, maar geeft ook een ongemakkelijk gevoel: het scenario stort zoveel ellende over haar uit dat haar overlevingstocht aanschurkt tegen een doorlopende marteling.

Spaarzame momenten van verlichting komen Mia dan weer ongeloofwaardig goed uit. Uiteraard zullen veel kijkers óók willen weten hoe het met Nico afloopt, maar hoe waarschijnlijk is het dat dat contact in het hart van de oceaan nog tot stand komt? En hoe groot is de kans dat Mia in de verschillende kleinere opslagkisten precies vindt wat ze nodig heeft?

Een dik aangezette orkestrale score geeft extra gewicht aan een film die indruk maakt, maar met zijn extreme inzet risicovol inspeelt op het geloof en incasseringsvermogen van zijn publiek. Dat Nowhere ondanks zijn fragiele scenario nooit volledig uit de bocht vliegt, is volledig aan de krachtige overlever te danken.

Nowhere is te zien bij Netflix.