Matt woont met zijn vrouw en twee tieners in Berlijn voor zijn werk als financieel adviseur. Wanneer hij zijn kinderen naar school brengt wordt hij gebeld door een onbekende die hem vertelt dat er een bom onder zijn stoel zit. Die gaat af als het gewicht van de drie passagiers vermindert of als de beller zelf de ontsteker in werking zet. Matt moet alle instructies opvolgen om te overleven, maar hij wil het liefst weten waarom hem dit wordt aangedaan.
Retribution is oorspronkelijk een Spaanse film uit 2015 die al een Duitse en Zuid-Koreaanse remake heeft gehad. Nu volgt een Engelstalige versie met in de hoofdrol de man die zich alleen nog maar lijkt te lenen voor middelmatige actiefilms: Liam Neeson. Er wordt wel beweerd dat Neeson geen passie meer heeft voor acteren sinds de dood van zijn vrouw, maar hij lijkt nog steeds zijn best te doen.
Het is de bedoeling dat we sympathie hebben voor de tieners op de achterbank. Het zou wel handig zijn geweest als die niet waren geschreven als twee verwende snotneuzen met een grote mond. Niet willen dat ze de lucht in vliegen komt puur vanuit het principe dat dat moord zou zijn, niet omdat ze zo aardig zijn. Dat geldt ook voor Matt, want het is al direct duidelijk dat hij zich bezighoudt met louche zaken.
Maar de grootste bron van ergernis zijn de kromme communicatie en lompe handelingen. Dat is niets anders dan een lui script. Het is veel makkelijker om personages niet helder en direct te laten communiceren, niet rechtuit zeggen wat er aan de hand is, omdat de film op die manier kan blijven doorgaan zonder dat er iets creatiefs bedacht hoeft te worden.
Het toppunt hierin is een scène waarin Matt spreekt met een agent van Europol. Matt lult maar wat en zodra zijn zoon dan maar roept dat zijn vader onschuldig is (en het bewijs ligt gewoon naast hem: de telefoon waarop de vreemdeling steeds belt en - o ja - de bom die letterlijk zichtbaar is onder zijn stoel) vraagt de agent of hij even stil kan zijn omdat ze nu even met Matt praat.
Iemand die slechts een à twee van dit soort films heeft gezien kan op een gegeven moment raden wie de mysterieuze beller is. Ook hier betreft het lui schrijfwerk, gewoon afgekeken van andere films en hopen er mee weg te komen. Dit is een film voor mensen die nog nooit eerder zoiets als dit gezien hebben en voor kijkers die geen probleem hebben met het gebrek aan originaliteit of logica. Soms doet het aan 24 denken, bijvoorbeeld wanneer iemand binnen enkele minuten iets voor elkaar krijgt dat in werkelijkheid een half uur zou duren; neem het maar voor lief.
De moeite die Neeson stopt in zijn acteren zorgt voor enige betrokkenheid. Er is met name de nieuwsgierigheid naar waar het plot naartoe gaat met een man met een bom onder zijn autostoel. Het is adequaat in beeld gebracht. Op de Brandenburger Tor na komt uitsluitend een modern Berlijn in beeld wat het plot rondom louche geldzaken versterkt.
De rit is na anderhalf uur godzijdank voorbij. De climax is best leuk, maar ook wel erg toevallig. Maar ach, dat is de magie van film. Een derde remake van dezelfde film in nog geen tien jaar tijd heeft minder te maken met de kwaliteit van het verhaal dan met de lage productiekosten en de verwachte opbrengst.
Met een budget van 'slechts' twintig miljoen hoeft de film niet uitmuntend te presteren om winstgevend te zijn. Best verfrissend om een keer geen hysterische kaskraker te hoeven zien, maar het was wel leuk geweest als het op z'n minst een goede en originele film was. Tot de volgende actiethriller, Liam Neeson.
