Nia Vardalos heeft sinds haar doorbraak met de eerste My Big Fat Greek Wedding niet stilgezeten. Maar omdat geen van die acteerklussen haar meer bekendheid gaf dan haar rol als Toula in de eerste twee films en de serie (My Big Fat Greek Life), keert ze terug naar haar succesnummer en regisseerde dit derde deel. Ondanks de kritiek op de omgangsnormen binnen de veramerikaanste Grieken zat er altijd wel enige liefde in, maar in dit deel maakt ze het wel heel erg bont.
Toula's vader is overleden en had de wens dat zijn drie beste jeugdvrienden uit zijn Griekse dorpje zijn dagboek in handen krijgen. Wanneer vanuit dat dorpje ineens een uitnodiging komt voor een reünie is dat het perfecte moment om het verzoek uit te voeren. Toula neemt haar man, dochter, broers en tantes mee naar de geboorteplaats van haar vader. Maar bij aankomst blijkt alles daar op sterven na dood te zijn, en niet zonder reden.
Griekenland volgens Nia Vardalos: alleen maar mooi weer, alleen maar mooie plekjes, alleen maar sympathieke mensen. Vluchtelingen worden met open armen verwelkomd en verzorgd. Vooral dat laatste is eigenlijk schaamteloze fictie. Toen het nieuws uitkwam dat bijna tweehonderd vluchtelingen om het leven kwamen omdat de Grieken een boot terug het water in duwen, was deze film weliswaar al gemaakt, maar dat was niet het eerste incident. Onmenselijke verhalen over het vluchtelingenkamp Moria bestaan al veel langer.
Het bestaat allemaal niet, volgens Vardalos. Zelfs dat toiletpapier niet doorgespoeld mag worden komt niet ter sprake. Griekenland is een paradijs. De beste plek om te wonen. Klaar. Vandaar dat de hele familie emigreerde naar Amerika om nooit meer terug te keren. Ook de manier waarop de familie met elkaar omgaat is ontzettend verzacht. De opdringerigheid uit het eerste deel is hier alleen nog maar terug te vinden in hoe de tantes zich bemoeien met het liefdesleven van Toula's dochter.
Die conservatieve houding dat iedereen een partner moet vinden (en dan bij voorkeur zo snel mogelijk trouwen) zit er gewoon nog in. Dat kunnen ze wel heel leuk Grieks noemen, maar het is gewoon de Amerikaanse gedachtegang. En dan poogt de film ook nog eens progressief over te komen via het personage van Victory, de jonge burgemeester van het dorpje. In het begin wordt even gesuggereerd dat ze genderneutraal is - waar sympathiek op wordt gereageerd - maar het komt daarna nooit meer aan bod.
Het conflict met het Griekse dorpje slaat werkelijk nergens op, en wanneer de film met de oplossing komt, is het ongeloofwaardig dat dit niet eerder mogelijk was. Ook de uitvoering is bizar: het dorp moet een compleet verlaten indruk maken met nog geen tien inwoners, maar later komen de dorpelingen allemaal een gift brengen en de buit is behoorlijk. De shots vanuit de lucht tonen bovendien een veel groter dorp dan past bij de eerdere karakterisering.
Maar toch, terwijl al deze onzin voortkabbelt kijkt dat zonnige, groene Griekenland wel lekker weg. En de familieleden zijn inmiddels bekende typetjes die nog steeds grappig zijn. Ditmaal is er meer aandacht voor de nooit teleurstellende Andrea Martin als tante Voula. Zij steelt de show en telkens als ze haar mond open trekt, is er voorpret om te zien wat voor maffe opmerking ze nu weer gaat maken.
Ondanks de feitelijke incorrectheden en andere onzinnigheden, worden de diverse verhaallijnen wel consistent verteld en trekken ze de kijker er traag doch effectief in mee. Met vergeet bijna dat de titel natuurlijk wel passend moet zijn, maar dat moment komt uiteindelijk toch nog. Toula en Lan zijn nog steeds gewoon getrouwd en het is absoluut geloofwaardig dat deze twee gelukkig zijn met elkaar.
Blijkbaar verwacht de filmstudio geen groot succes, want het lijkt alsof ze de goedkoopste camera's en crew hebben ingehuurd om dit te filmen. Tijdens de opening zijn een paar beelden te zien die zo flets en digitaal zijn dat ze met een telefoon genomen lijken te zijn. My Big Fat Greek Wedding 3 is niet bedoeld als cinematografisch hoogtepunt, maar ze verkopen de Griekse omgeving goed.
Het is onbegrijpelijk dat de in Canada geboren Vardalos een ander land zo verheerlijkt, en eigenlijk onvergeeflijk dat ze er een plek van maakt waar vluchtelingen met open armen worden ontvangen. Als vederlichte komedie is het uiteindelijk best vermakelijk, maar het is geen ramp als het hierbij blijft. De impact van het eerste deel is toch nooit meer te evenaren.
