Ook horrorfilms kunnen diepgang hebben en gelaagd zijn. Het is niet altijd alleen maar griezelen, soms zit er een gedachte achter. De geesten die men in It Follows achter zich aan krijgt na een onverstandige beslissing, staan bijvoorbeeld symbool voor soa's. En het monster uit The Babadook is eigenlijk dat deel van een ouder dat stiekem moeite heeft met het moeilijke gedrag van een kind. Talk to Me, dat producenten deelt met laatstgenoemde titel, heeft dat ook. Maar helaas is het thema in de tweede helft van de film amper nog aanwezig.
Tijdens een feestje komt Mia op het punt dat ze zich leent voor een internethype: je lichaam voor anderhalve minuut over laten nemen door een geest, door een griezelige hand vast te pakken en de geest uit te nodigen. De persoon ervaart daardoor een heerlijk gevoel. Het jonge broertje van Mia's beste vriendin wil het ook doen, en ondanks dat het hem verboden is staat Mia het toch toe. Dat had ze beter niet kunnen doen.
Groepsdruk, daar gaat dit over. Onder andere in de vorm van meedoen aan uitdagingen van sociale media. Want iedere keer dat iemand zich laat bezitten door een geest wordt het gefilmd en op internet geplaatst. Maar aangezien bezeten worden een kick geeft, gaat het natuurlijk voornamelijk over elkaar aansporen tot drugsgebruik. Mia en de andere jongeren komen tweemaal als groep samen om het keer op keer te doen. Dat jongere broertje krijgt in het begin een sigaret aangeboden, maar neemt die niet aan en wordt daar om geridiculiseerd.
Regisseur Alfred Hitchcock zei ooit eens in een beroemd interview dat hij geen fan was van schrikeffecten. Want als een film een keer gezien is, zullen die momenten bij het opnieuw kijken van de film geen kracht meer hebben. De makers van Talk to Me lijken het daar grotendeels mee eens te zijn, want er komt niet vaak een harde knal muziek om bezoekers uit hun bioscoopstoel te laten schieten.
Wat ze wel doen is het op zo'n manier filmen dat de verwachting bestaat dat dat schrikmoment wel gaat komen. Dat zorgt voor een ongemakkelijke effectieve zit. Maar ze hebben het niet helemaal doorgezet. Er zijn een paar momenten waar wel een onzinnig hard geluid onder is gezet, puur voor de schrik. Ook de druk van andere clichés is te groot: Talk to Me probeert ze te omzeilen, maar valt er bij vlagen toch op terug.
Het zal in ieder geval heel wat klamme handjes opleveren. De angst zit hem niet alleen in duistere figuren in het hoekje van een donkere slaapkamer. Er zijn ook wat bloederige scènes waarin beeld en geluid precies doen wat ze moeten doen: het allemaal erg realistisch overbrengen. Een bezetene slaat zijn eigen hoofd op een tafel; de klap komt hard aan, er klinkt subtiel het geluid van een brekende neus, de make-upartiesten creëren een toegetakeld gezicht. Sommigen zullen hun klamme handjes voor hun ogen houden om dit niet te hoeven zien.
De kalme introductie van de jonge personages en hun bagage is een perfecte aanloop. Door deze mensen beter te leren kennen wordt hun ellende ook de onze. Mia's moeder is niet heel ver terug overleden, haar beste vriendin heeft een relatie met haar ex waar ze cool over doet maar eigenlijk nog gevoelens voor koestert, ze slaapt in het huis van de beste vriendin omdat ze het thuis bij haar vader niet prettig vindt.
Ze wordt neergezet als iemand die door anderen wordt beschouwd als buitenbeentje, maar dat komt niet over. En Mia gaat direct overstag wanneer het aanbod van geestenpossessie wordt gedaan. Dat geldt ook voor de anderen. Ergens zegt de film 'ja, het is prima als je drugs gebruikt, als je het maar niet te veel doet'.
Maar dan komt de tweede helft. Die lijkt meer te gaan over de neveneffecten van wat je eigenlijk niet had moeten doen. Mia ziet de geesten zonder hulp van die rare hand. Het is nog losjes verbonden aan het thema, maar het is toch echt iets anders. Het verhaal verliest zijn focus en verandert van koers.
De conclusie probeert de clichés te omzeilen en onvoorspelbaar te zijn. Maar helemaal bevredigend is het niet. Het einde is te abrupt en laat veel zaken open, maar niet als cliffhanger, ook al hadden de makers vanaf het begin al de wens om meer dan een deel te maken. Talk to Me benut niet zijn volledige potentie, maar heeft een paar oprecht enge momenten en is tenminste meer dan een loze schrikfabriek.
