Regisseur Anthony Shim baseerde zich voor Riceboy Sleeps deels op zijn eigen ervaringen als Koreaanse migrantenzoon. De sfeer komt dan ook authentiek over. So-Young werkt hard om een leven op te bouwen met haar zoon Dong-Hyun in het Canada van de jaren 90. Na een rake jeugdepisode met racistische pesterijen volgt de film Dong-Hyuns tienerjaren waarin hij, inmiddels onder de naam David, een vaderfiguur mist. So-Youngs nieuwe liefde Simon (Shim zelf) lukt het niet die te zijn. Dong-Hyuns zoektocht naar zijn identiteit zorgt voor aanvaringen met zijn moeder, die op haar beurt kampt met haar gezondheid.
In navolging van de eveneens Koreaans-Canadese film In Between Days geeft Riceboy Sleeps ook een prangende blik op een leven met wortels op de ene plek en een thuishaven in de andere. Shim duikt vol overgave in ongemakkelijke situaties. In lange takes beweegt de camera overal naartoe waar het een pijnlijke beeld kan vinden. Van het huis tot de school ademen zo de ruimtes, bijvoorbeeld wanneer tijdens een ontbijt langzaamaan de gemoederen hoog oplopen. De korrelige beelden, door de opnames op 16mm-film, geven de gebeurtenissen een zweem van nostalgie, op zijn sterkst in een te groots aangezet tracking shot van een kleine rennende Dong-Hyun.
Het jongetje kijkt met grote ogen om zich heen in de klas, innemend gespeeld door Dohyun Noel Hwang. Ook hier blijft de camera hangen voor maximaal ongemak, wanneer de boze So-Young een tandeloze schooldirecteur confronteert en haar zoontje toekijkt. Op deze school die haar aanspoort het kind een Westerse naam te geven, dringt meteen binnen hoezeer de twee Koreaanse migranten er alleen voorstaan.
Af en toe draaft Simon nog op, die zijn best doet een band te smeden met de gedesinteresseerde Dong-Hyun. Ethan Hwang als de zoon transformeert overtuigend zodra hij meer leert over zijn biologische vader. Het levert treffend drama op tegenover Choi Seung-yoon als de moeder. Ze brengt krachtig de strubbelingen over met een strenge houding waaruit tegelijkertijd tederheid spreekt. Shim gaat met het drama rondom hun karakters niet voor gemakzuchtig slachtofferschap als de maatschappelijke misstanden rond migratie terugkomen in het leven van de twee, wat leidt tot een empathische film.
De leefwereld houdt Shim klein met weinig locaties, maar op emotioneel vlak rekt hij het verhaal dan weer uit met losse wendingen. Zo vraagt So-Youngs ziekte te opzichtig om sympathie, een van de voorspelbare ijkpunten van Shims scenario. In een al te clichématig hoogtepunt schreeuwt ze in slow motion, terwijl de zon in de lens flikkert voor extra bombast. Enkele van de geforceerde opzetjes lopen op niets uit, zoals een schoolopdracht over je familiegeschiedenis die een losse flodder in het verhaal blijkt. Zo ontbreekt het Riceboy Sleeps soms aan focus.
