Het gebeurt niet vaak dat een vervolgfilm de Nederlandse bioscopen haalt, maar zijn voorganger niet. Becky verscheen in coronatijd, toen bioscopen vaker dicht dan open waren. Wellicht dat het uitkomen van het vervolg, The Wrath of Becky, wat aandacht genereert voor het vorige deel. Dat zou mooi zijn, want Becky is een pareltje dat meer bekendheid verdient.
Het is misschien geen meesterwerk, maar wel een uiterst genietbare thriller met een mooi uitgangspunt: wanneer een tiener, haar vader, zijn nieuwe vriendin en haar zoontje in hun vakantiewoning onverwacht bezoek krijgen van vier levensgevaarlijke neonazi's, slaat de dertienjarige titelfiguur genadeloos hard terug. Deze absurde premisse lijkt pasklaar voor komische taferelen, vooral met komiek Kevin James als leider van het gespuis, maar in zijn uitvoering was Becky juist opvallend vrij van ironie.
Vanwege de jonge hoofdpersoon zorgde het extreme geweld mogelijk voor een milde lachbui, maar de film knipoogte niet opzichtig naar de kijker ter erkenning van hoe maf deze situatie eigenlijk was. En die rechttoe-rechtane uitvoering werkte verrassend goed. Als kers op de taart bleef mooi in het midden in hoeverre het titelpersonage een sympathieke heldin was. De blinde woede waarmee ze haar tegenstanders afmaakte wekte namelijk de indruk dat we met een jonge psychopaat te maken hadden.
The Wrath of Becky heeft helaas een minder ambigue en meer droogkomische benadering, wat resulteert in een beduidend minder scherpe film. Zo worden de extreme wraakfantasieën van de inmiddels zestienjarige Becky flink overdreven in beeld gebracht en is er ditmaal een voice-over waarmee ze de kijker voorziet van onnodige plotuitleg en bijdehante opmerkingen. Alsof de geest van Deadpool in haar is geslopen heeft ze zelfs een oudere zwarte dame als huisgenoot.
Uiteraard wordt de status quo al snel weer verstoord, waarna Becky opnieuw als vergelder aan de slag mag. Ditmaal neemt ze het op tegen een handjevol mannen die behoren tot de Noble Men, een overduidelijke stand-in voor de neofascistische Proud Boys. Typische verongelijkte figuren dus met een afkeer voor alles wat niet wit en mannelijk is (ze hebben het zelfs gemunt op een politica à la Alexandria Ocasio-Cortez), maar hun conflict met Becky heeft vrijwel niets te maken met hun denkbeelden. Verwacht dus geen bijtende satire, maar gewoon passende opvolgers van de neonazi's die naar hartenlust mogen worden afgemaakt.
Het duurt helaas lang voordat dit hoofdgerecht wordt opgediend, omdat de film te veel tijd uittrekt om duidelijk te maken met wat voor verwerpelijke types Becky het aan de stok krijgt. Wanneer de strijd eenmaal losbarst valt er gelukkig een hoop te genieten, ook al zijn Becky's moordpraktijken iets minder creatief dan de vorige keer. Wat de spanning echter ondergraaft is dat de gehanteerde beeldtaal afkomstig lijkt uit het komediegenre. Sommige shotcompositie doen bijvoorbeeld denken aan die van Wes Anderson, terwijl de overdreven zooms schatplichtig zijn aan het werk van Edgar Wright. Niet echt passend bij een actiethriller.
Het is dan ook te merken dat zowel de schrijvers als de regisseurs van het eerste deel niet terugkeren en dat hun vervangers mogelijk niet helemaal bevatten wat die film zo sterk maakte. Een opsteker is dat de nieuwe regisseurs niet overdreven behaagziek zijn richting liefhebbers van het vorige deel. Becky laat aldus de markante muts die ze vorige keer droeg ditmaal in de la laat liggen. Verstandig, want een personage is meer dan zijn of haar uitdossing.
Hoewel haar sardonische grijns nog steeds een groot genot is om naar te kijken, oogt hoofdrolspeler Lulu Wilson niet langer als een kind, maar meer als een jonge vrouw. Daarmee verliest het concept toch wat van zijn charme. Een in het nauw gedreven puber die onverwacht dodelijk blijkt is immers net wat uniekere materie dan een wraakzuchtige jongedame. Het einde zet de deur open voor een derde film, maar wanneer die verschijnt zal Wilson een jongvolwassene zijn. Dan moet men toch echt met iets nieuws komen in plaats van opnieuw dezelfde formule hanteren in de hoop op hetzelfde resultaat.
