Brian Cox. Dat is toch een acteur met een behoorlijke staat van dienst. Iemand die een uitgebreid en gevarieerd resumé heeft opgebouwd. In zijn jonge jaren stond hij op de planken om Shakespeare te spelen, hij was de eerste om de beruchte Hannibal Lecter een gezicht te geven en was te zien in de moderne klassieker Succession. Cox is een hardwerkende acteur met een krachtig aureool. Een man die er echt stáát. Waarom dan, vraag je je af, heeft hij in godsnaam getekend voor een hoofdrol in Prisoner's Daughter?
Om snel het verhaal te schetsen: gedetineerde Max krijgt te horen dat kanker hem te pakken heeft. Prognose: niet lang meer, want de ziekte is druk bezig zich vanuit zijn alvleesklier te verspreiden. Voor Max is dat hét moment om weer contact te zoeken met zijn dochter Maxine. Het is alleen wel twaalf jaar geleden sinds ze elkaar hebben gesproken. Zij is druk bezig met de zorg voor haar hyperactieve zoon Ezra en worstelt met haar opdringerige en verslaafde ex-man Tyler.
Prisoner's Daughter doet denken aan de glazuurzoete melodrama's van Hallmark, inclusief de boodschap van vergeving en dat geweld nooit de oplossing is. Denk aan oneliners zoals "de cyclus van geweld moet doorbroken worden". Goedbedoeld, maar wel erg platgeslagen en hol. Van die ergerlijke clichézinnetjes met een badinerend toontje. Dat wil je toch niet horen in een bioscoopfilm die zich presenteert als serieus drama.
Ironisch genoeg stuurt de film juist aan op een gewelddadige climax. En impliceert op het einde een gewelddadige wraakactie. Is dat niet een beetje tegenstrijdig met de schreeuwerige moraal? Zou je zelfs kunnen stellen dat de film om die reden een tikkeltje hypocriet is? Ach, consistentie is ook geen kwaliteit van Prisoner's Daughter, dus zo erg is het niet.
Kort samengevat is Prisoner's Daughter een dertien-in-een-dozijn-drama met smakeloze, ongeïnspireerde plotstukjes die samenkomen in een script dat nergens het gemiddelde overstijgt. Het is een onsubtiel, moralistisch verhaaltje over het belang van familie en dat slecht niet per se slecht betekent. En tóch doet Cox eraan mee. Had hij het geld nodig? Heeft hij een weddenschap verloren? Wilde hij het even rustig aan doen? Hij is hoe dan ook het enige die deze drakerige tranentrekker nog een béétje de moeite waard maakt.
Als je trouwens heel goed kijkt, herken je ook Kate Beckinsale als Maxine. Even wat anders dan een opgeblazen blockbuster over vampiers. En dat kan zij prima. Beckinsale en Cox vormen zowaar een leuk vader-dochterkoppel. Nog een pluspunt. Dat maakt in totaal twee sterren. Krap. Prisoner's Daughter is alleen aan te raden als je op een verveelde avond écht niets anders kunt vinden op de streamingsdiensten. Voor de bioscoop is dit eigenlijk helemaal niets.
