Keiko bokst. Ze is jong en gedreven en ze heeft een flinke achterstand op haar tegenstanders. Want ze kan niet horen welke aanwijzingen haar coach haar toeroept, wat de scheidsrechter beveelt en wanneer de gong het einde van de ronde slaat. Doof zijn en boksen gaat moeilijk samen, maar Keiko heeft het weten te schoppen tot prof. En ze traint ontzettend hard. Maar hoe gedreven je ook bent, iedereen kan beginnen te twijfelen: zit ik wel op het juiste levenspad?
Small, Slow But Steady neemt lekker de tijd om te laten zien wat nou eigenlijk de kern van het verhaal is. Het duurt even voor begint te dagen wat hier aan de hand is, en vooral ook waar nou de spanning zit. Bovendien neemt de film je niet heel erg bij de hand. Hij dwingt je in de rol van observator. En al is de inzet klein, op het persoonlijke niveau van Keiko begrijp je uiteindelijk dat iemands hele wereld op het spel staat.
Regisseur Shô Miyake heeft duidelijk een scherp oog voor bewegingen. Waar de lichamelijkheid van de bokssport voor zichzelf spreekt, houdt ze afstand en neemt ze een oefening lekker lang in beeld. En waar Keiko haar micro-emoties verborgen probeert te houden, zit de camera haar dicht op de huid. Dat het allemaal is gefilmd in de warme korreligheid van 16mm-film, draagt alleen maar bij aan een documentaireachtige authenticiteit die doet denken aan Britse sociaal-realistische films met een rauw randje.
Maar dit alles maakt Small, Slow But Steady ook geen gemakkelijk kijkvoer. Het verhaal is wat dat betreft een beetje als de auto van de familie Flintstone: bij gebrek aan motorkracht moet je moedwillig instappen en zelf aan het werk om de boel vooruit te krijgen. Dat vergt weliswaar iets meer inspanning dan achterover leunen en je passief laten meevoeren, maar het maakt de reis ook des te bevredigender. Filmkijken als sport als het ware.
Wat de kijkervaring nog het meest de moeite waard maakt, is de acteerprestatie van hoofdrolspeelster Yukino Kishii. Zij heeft de zware taak om je langzaam door te laten dringen in haar personage, dat de buitenwereld eigenlijk liever niet te veel wil toelaten. Acterend bouwt ze een metaforische muur op en brokkelt 'm weer af, met een slepende vorm van erosie. Het is een tedere benadering van een vrij koud personage, en dat is geen eenvoudige balanceeract.
Small, Slow But Steady speelt bovendien in 2020, oftewel tijdens een periode waar we misschien liever niet in de bioscoopzaal aan herinnerd worden. Maar de alomaanwezigheid van mondkapjes - nog meer dan voorheen in Azië, waar ze al flink wat langer in het straatbeeld horen - isoleert Keiko nog meer van haar omgeving. Geen lippen om te lezen, nog minder gezichtsuitdrukkingen te analyseren. Ze is echt zo alleen in haar wereld als ze maar kan zijn.
Het toonaangevende Japanse filmblad 'Kinema Junpo' riep Small, Slow But Steady al uit tot beste Japanse film van 2022. En dat is niet verwonderlijk, want de kundigheid waarmee dit verhaal is geboetseerd springt heel erg in het oog. De grootsheid zit 'm juist in de kleinschaligheid.
