De Britse Rebecca is amper tien en gaat nu al gebukt onder een zwaar trauma dat je geen enkel kind toewenst. Een jaar geleden zat ze met haar moeder in een auto toen deze crashte. Rebecca overleefde het ongeval, maar haar moeder liet het leven. Het meisje verhuist met haar vader naar een oud huis in Jeruzalem. Zal ze eindelijk aan rouwverwerking toekomen?
Met zijn derde speelfilm met de niet mis te verstane titel A House In Jerusalem levert de Palestijnse filmmaker Muayad Alayan zijn derde speelfilm af. In het scenario dat Alayan samen met zijn broer schreef is weinig ruimte voor communicatie tussen Rebecca en haar vader Michael. Ook hij heeft de dood van zijn vrouw nog steeds niet verwerkt. Hoe vaak hij ook tegen zijn dochter zegt dat hij van haar houdt, er is sprake van een lastig te overbruggen verwijdering tussen de twee.
In een nieuwe omgeving met een vreemde taal lijkt Rebecca maar moeilijk te aarden nadat haar vader het oude huis heeft geërfd en naar zijn smaak ingericht. Nadat het meisje op een middag in de put op het terrein van het huis een pop aantreft begint ze spookverschijningen waar te nemen. Dat klinkt minder eng dan het is. Langzaam maakt Rebecca contact met het geestmeisje, leeftijdsgenootje Rasha die met haar familie de gruwelijkheden van de Joods-Palestijnse oorlog in 1948 onder ogen heeft moeten zien.
A House In Jerusalem is een in zichzelf gekeerd drama, ondanks de vele houterige dialogen tussen de twee kindacteurs die duiden op interactie. Als een ware detective besluit Rebecca naar het verleden van haar nieuwe vriendinnetje te gaan speuren. Omstanders kunnen het Palestijnse meisje niet zien, dus het ligt voor de hand in Rasha een middel te zien voor Rebecca om met de tragische dood van haar moeder om te gaan. Het Palestijnse meisje zelf mist ook haar familie maar moet naar eigen zeggen in het huis blijven voor het geval vader en moeder terugkeren.
De speurtocht van Rebecca verlegt telkens wat de kern van dit jeugddrama zou moeten zijn. Het leidt de aandacht af van de rouwverwerking die centraal zou moeten staan. Al is het maar de menselijke natuur om een verklaring te willen vinden in Rebecca's waarnemingen. Krachtiger is het gegeven dat de meisjes ondanks hun verschillende achtergronden veel gemeen hebben. Of verdriet en rouw nu komen door een ongeluk of door de gruwelen van een oorlog, ze kennen soortgelijke verwerkingsmechanismen.
De gebroeders Alayan zijn er niet in geslaagd een evenwichtig scenario te schrijven. Ze schieten diverse zijwegen in, waarbij volwassenen veelal afwezig zijn. Als ze al een rol spelen dan is het vooral om grenzen op te leggen of onmogelijkheden aan te stippen. Tussendoor sta je versteld van het Israëlische regime en hun spionage van Rebecca's internetgedrag. Zodra ze diverse Palestijnse gemeenschappen uit begint te spitten, staat de politie voor de deur om in te peperen dat dit toch niet de bedoeling is.
Maar meer nog prikken volwassenen de ballonnen van hoop en kinderlijke naïviteit door. A House in Jerusalem, dat eerder dit jaar al tijdens het Internationaal Film Festival in Rotterdam te bezichtigen was, is een creatieve poging om rouw bij een kind te verbeelden. De uitvoering en accenten laten helaas te wensen over.
