Joy Ride is het regiedebuut van de schrijfster van Crazy Rich Asians, naar een script van twee vrouwen met ruime ervaring in de stal van Seth MacFarlane (Family Guy, The Orville), geproduceerd door Seth Rogen en Evan Goldberg. Dat zou je een aardig beeld moeten geven van wat voor film dit is.
Mochten die namen je niets zeggen: Joy Ride is min of meer Girls Trip maar dan met vier Aziatisch-Amerikaanse vrouwen, de groepsdynamiek van Bridesmaids en het sporadische absurdisme van Harold and Kumar Go to White Castle. Qua humor tapt de film uit een vergelijkbaar vaatje als deze titels. Een uiterst platte bedoening dus waar sommigen dubbel om liggen en anderen maar weinig om geven.
Tegenpolen Audrey en Lolo zijn sinds hun kindertijd beste vriendinnen, aangezien ze in het toepasselijk genaamde White Hills de enige kinderen van Aziatische afkomst waren. Jarenlang was dat vervelend vanwege het expliciete racisme van hun stadsgenoten, tegenwoordig is het vooral irritant vanwege de overdreven manier waarop mensen zoals Audreys collega zich als 'bondgenoot' profileren. Ongetwijfeld goedbedoeld, maar hij ziet haar toch enkel als Aziatische vrouw in plaats van een volwaardige collega die het ver heeft geschopt in de advocatuur.
Die kortzichtigheid is waarschijnlijk de reden dat ze naar China wordt gestuurd om een belangrijke deal te sluiten, ook al spreekt ze nauwelijks Chinees. Vriendin Lolo mag dus mee als tolk. Zij neemt op haar beurt een wereldvreemde nicht mee en in China worden ze al snel vergezeld door een andere bekende. Want ja, The Hangover en Girls Trip hadden ook gezelschappen van vier mensen en aan die succesformule zal verdorie niet worden getornd.
Het verhaal stelt eigenlijk maar weinig voor. Audreys Chinese contactpersoon vindt het belangrijk te weten waar je vandaan komt en dus mag onze door witte mensen geadopteerde hoofdpersoon in China op zoek naar haar biologische moeder, zodat ze daarmee op een feestje een goede indruk kan maken. Het is een werkbaar uitgangspunt, maar behoorlijk geforceerd in het verhaal verwerkt.
De zoektocht naar de biologische moeder is er vooral om het viertal van de ene naar de andere komische situatie te leiden. Het zal per kijker verschillen hoe hard daarom te lachen valt, maar in ieder geval heeft de film een hoge grapdichtheid en zijn de grappen ongegeneerd grof en plat. Toch had het misschien wel iets scherper gemorgen. Een gezamenlijke K-popuitvoering van WAP (van Cardi B en Megan Thee Stallion) is een van de weinige keren dat de humor gepaard gaat met wat creativiteit.
Debuterend regisseur Adele Lim lijkt ook wat angstig dat haar film doodvalt zodra er niet meer wordt gelachen, waardoor iedere tien seconden wel even een grap moet worden gemaakt. Althans, in de eerste twee akten. Die zitten namelijk volgepakt met grove opmerkingen en lollige taferelen, maar zodra de derde akte zich aandient moeten die ineens ruim baan maken voor het sentiment. Het voelt ongebalanceerd en laat zich moeilijk rijmen met de talloze opmerkingen over een getatoeëerde vagina van een minuut eerder.
Gelukkig beschikt de film over vier sympathieke hoofdpersonages met goed afgebakende persoonlijkheden, die door Ashley Park, Sherry Cola, Stephanie Hsu en Sabrina Wu stuk voor stuk treffend worden neergezet. En omdat Joy Ride in tegenstelling tot Bridesmaids en Girls Trip niet een halfuur te lang duurt maar afklokt op een beschaafde anderhalf uur ben je deze personages tegen het einde eens een keertje niet volkomen beu.
Het valt wel op dat het hele gezelschap in de humor moet voorzien. Er is geen tegenwicht van een wat serieuzer personage (de zogeheten 'straight man'). Daardoor lijkt elk van de actrices erop uit de nieuwe Awkwafina te worden. De een weliswaar de Awkwafina van Crazy Rich Evans en de ander die van The Farewell, maar toch. Aan de andere kant is er aan charisma duidelijk geen gebrek, dus de kans is best aannemelijk dat uit dit nog relatief onbekende viertal wel degelijk enkele grote namen voortkomen.
Ook verfrissend is dat de vier vrouwen, op een enkeling na, niet enorm bezig zijn met de mannen in hun leven. Wel valt op dat niet wordt doorgepakt op de hints dat een van hen lesbisch is. Dat roept de vraag op of er een scène is gesneuveld om de homofobe Chinese censors te vriend te houden, wat niet de eerste keer zou zijn voor een Hollywoodproductie. Een film komt misschien nog wel weg met grove taal, seks met wildvreemden en overmatig drank- en drugsgebruik, maar homoseksualiteit is voor de Chinese kijker kennelijk nog altijd een brug te ver.
