Na een aantal korte films werd het voor Zara Dwinger tijd om een speelfilmdebuut te maken. En wat voor een. Met Kiddo laat Dwinger zien dat ze een van die Nederlandse filmmakers is die het aandurft creatief en eigen te zijn. Het resultaat is geslaagd.
Lu is uitzinnig als ze hoort dat haar moeder - die het echt heel druk heeft in Hollywood en daarom niet permanent in het leven van haar dochter kan zijn - aankondigt dat ze haar komt ophalen. En wel de volgende dag al. Twijfels slaan toe als Lu's moeder de volgende dag niet verschijnt, maar haar coole entree vanuit de bosjes een dag later doet alles vergeten. Die coole verroeste blauwe auto maakt de initiële teleurstelling helemaal goed.
In die auto deelt Karina haar dochter mede dat ze gekidnapt is. Ze gaan naar Polen. Daar woont haar moeder, Lu's grootmoeder, en die heeft geld. Onderweg spelen ze wie het beste een sterfscène kan spelen, zetten ze pruiken en zonnebrillen op en schreeuwen ze de longen uit hun lijf, want zo word je tenminste niet knettergek.
Ze vermaken zich prima zo, maar vermijden daarmee een cruciaal en pijnlijk gespreksonderwerp. Want Lu weet diep van binnen wel dat haar moeder niet echt beroemd is in Hollywood en ondertussen doet Karina erg haar best om te verhullen wie ze werkelijk is. Een warme, liefdevolle band ontstaat dan ook niet tussen moeder en dochter.
Kiddo zit vol filmverwijzingen. Korte filmfragmenten komen voorbij in 4:3-formaat, om te illustreren hoe de wereld van Karina en Lu er in hun hoofd uitziet. Ook spelen ze filmscènes en/of bekende filmfiguren na. Filmische klassieke muziek dikt de emoties aan, naast een vleugje overacting hier en daar. De referenties zijn leuk gevonden. Met Kiddo profileert Dwinger zich als een Nederlandse maker die creatief en eigen durft te zijn.
Frieda Barnhard speelt het typetje dat de moeder wil zijn op een gebalanceerd irritante manier. Je bekijkt haar precies zoals de meeste mensen die liever niet buiten de lijntjes kleuren haar zouden bekijken: met een afkeurende blik. Barnhard bereikt het gewenste effect dat ze met haar personage wil creëren. Dat ze haar dochter de hele tijd Kiddo noemt, werkt op de zenuwen, maar doordat af en toe een deurtje opengaat en je te weten komt dat Karina ook een beschadigde ziel heeft, krijg je toch sympathie voor haar.
Rosa van Leeuwen bouwt mee aan dat afstandelijke effect. Op ongemakkelijke manier speelt ze een kind dat niet weet hoe ze zich tot haar excentrieke moeder moet verhouden. Zet je je er tegen af of vorm je je ernaar? That's the question. Van Leeuwen weet haar twijfelende personage goed te vertolken.
Of je Kiddo vooral geestig of triestig vindt, hangt vooral van je eigen interpretaties af. Lu wenst zich gewoon een moeder, maar ja, wat is gewoon? Uiteindelijk laat Kiddo zien dat je zelfs van de meest excentrieke en afwezige ouders belangrijke levenslessen kunt leren.
