Marketingafdelingen krijgen het tegenwoordig voor elkaar om slechte films te voorzien van strakke, intrigerende posters. Dus als zelfs dat niet lukt, dan weet je dat een amateuristisch werkje voor je kiezen krijgt. Mocht je daaraan twijfelen, bekijk dan de poster voor Escape to Brazil en daarna de film.
In Brazilië worstelt politieagent Joao met zijn dagelijks leven. Hij vind het land maar niks en wil graag weg. In Rotterdam worstelt de Noorse Eva (geen idee wat haar baan precies is) met haar dagelijks leven. Ze vindt het leven in het algemeen maar niks en vraagt zich af of ze eigenlijk niet liever dood wil. Op den duur zullen hun paden kruisen. De film wil graag dat dat iets teweegbrengt. Maar dat gebeurt niet.
Een beetje fatsoenlijke recensent heeft goede intenties zonder neiging om iemands werk af te branden. Zonder het slechte te negeren probeert hij ook aan te stippen wat wél goed is. Helaas slaat Escape from Brazil op alle vlakken de plank mis. Het scenario is amateuristisch en bestaat uit bizarre dialogen en handelingen. Het acteerwerk is knullig. Het camerawerk is onprofessioneel. De regie is vlak.
Neem hoofdpersoon João. Al gauw vertelt hij zijn politiepartner over zijn geloof dat de steenrijken van deze wereld eigenlijk wezens uit een andere dimensie zijn die een Nieuwe Wereldorde teweeg willen brengen. Een wappie dus. Hij dumpt zijn lieve, aantrekkelijke en rolstoelafhankelijke verloofde net nadat hij aankondigt dat ze gaan trouwen. Een wappie én een klootzak dus. Hij claimt een eerlijke politieagent te zijn, maar bedreigt even later een voorbijganger en dringt zijn woning binnen waar de bedreiging verder gaat. Een wappie, een klootzak én corrupt dus.
Benoemen wat voor onsamenhangende momenten voorbijkomen zou te veel tekst in beslag nemen. Geloof het maar, er is in sommige scènes geen enkele logica te bekennen. Het doet denken aan de film The Room, die maffe flop waaruit het boek en de film The Disaster Artist vloeide: er worden zaken aangekaart die verder nooit meer benoemd worden, het ene moment zijn de personages ergens mee bezig, enkele seconden later is er niks meer van terug te zien.
Dat soort momenten zijn geschikt voor een B-filmavondje met vrienden. Maar tussen de lachwekkend slechte scènes door is de film gewoon saai, dus van continu kijkplezier is geen sprake. Met een beetje uitpluizen is wel duidelijk wat de schrijver-regisseur wilde bereiken met deze film, maar het blijft een mysterie wat Belgische filmmakers heeft gemotiveerd om mee te werken aan deze productie.
Het verhaal speelt zich niet eens af in België, zelfs niet gedeeltelijk, maar in Rotterdam. Een beetje cinematograaf zou dan mooie plaatjes schieten van bijzondere locaties, maar we zien uitsluitend saaie beelden van een grauw Nederland. Het personage Eva woont daar, en haar tijd wordt voornamelijk gevuld met wannabe-filosofisch geneuzel via een voice-over.
Ze heeft ook kortstondig een relatie met een Nederlander, maar het is onbegrijpelijk waarom de acteur niet ingreep om de regisseur te overtuigen dat het gedrag dat hij toont niet realistisch is. Zijn personage gaat in een restaurant volledig door het lint wanneer hij banaan in zijn bestelling krijgt terwijl hij vroeg die eruit te laten.
De ontmoeting tussen João en Eva is niet zo functioneel als de maker graag zou willen, maar de manier waarop deze twee personages bij elkaar komen slaat als een tang op een varken. Hij ziet haar over straat lopen en het lijkt hem een goed idee om haar te volgen en te overvallen zodra ze thuis is (want hij heeft een slaapplek nodig). Gelukkig laat Eva haar voordeur lang open staan terwijl ze relaxed haar jas ophangt en haar kleding schikt. Alles wat daarop volgt is niet minder onzinnig.
Mocht je voor een lachertje een kijkje willen wagen, dan krijg je bij vlagen waar je op hoopt. Kijk je uit naar een rauw Braziliaans misdaaddrama, dan kom je bedrogen uit. Maar welke verwachtingen je ook hebt, het is sowieso een hele klus om hem uit te zitten.
