Regie: Kelly Halihan| Scenario: Steven Paul, Peter Moore Smith Cast: Jocelyn Hudon (Emma), Grace van Dien (Scarlett), Pauline Dyer (Kate), Sean Maguire (Thorn), Alix Villaret (Tatiana), Graham Greene (Bullseye) e.a. | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2022

B-films de grond in schrijven is automatisch omlaag trappen. Het budget is meestal nou eenmaal klein, en wie een goedkope trui koopt moet niet met loszittende draadjes gaan friemelen. Zelfs als B-films erin slagen de microfoonarm de hele speeltijd buiten beeld te houden, denk je hem toch de hele tijd erbij, omdat de effecten, het camerawerk en het acteerwerk je uit de beleving halen. V for Vengeance doet hier een daar een dappere poging, met als resultaat een product dat capabeler is dan Birdemic of The Room, maar dezelfde absurde vermakelijkheid heeft.

Zussen Kate en Emma zijn vampiers. Dat eerste vinden ze erger dan het tweede, maar toch gaan ze samen op zoek naar hun onterecht dood gewaande derde zus, die een vaccin kan ontwikkelen dat een einde kan maken aan hun onvrijwillige moordpartijen. Van daaruit weet de film in korte tijd, en met goed opgezette expositie, nog best een wereldje te bouwen, met onder andere de oude meester, de onbetrouwbare metgezel en de cartooneske eindbaas die zoals vanouds de samenleving de schuld geeft in een speech.

V for Vengeance werkt met behoorlijke beperkingen en probeert dat enigszins te verbergen. De vechtscènes zijn slecht. De visuele effecten zijn nog best aardig, maar vooral het acteerwerk is veel te stram. Emma, gespeeld door Jocelyn Hudson, kan best een redelijk gesprek voeren als het script van tevoren minstens een keer hardop is gelezen. Maar komische timing of diepere emoties komen eigenlijk nooit uit de verf. Haar tegenspeelster Scarlett, gespeeld door Grace van Dien, is slechts marginaal beter. De chemie tussen de twee lijkt niet op twee zussen met veel geschiedenis, het lijkt op de chemie tussen twee actrices die liever ergens anders willen zijn.

V for Vengeance waagt zich een paar keer aan een emotionelere scene, om er enigszins zelfbewust achter te komen dat die niet werken en gaat dan weer snel door naar iets interessanters. Het voordeel daarvan is dat het tempo hoog blijft. Er zijn zelfs een paar grappen die werken, zoals een zwaar bebloede Emma die een nonchalant gesprek voert met de hoteleigenaar over extra handdoeken. Het zijn op deze punten dat duidelijk wordt dat dit in de verste verte geen enge film is. Afgezien van drie of vier extreem bloederige, maar niet al te dramatische scenes, is het vooral een bizarre komedie. Gortdroge zinnen als ''You slept with my sister. She's a vampire too. You idiot!" doen meer voor de lachspieren dan de nekharen.

Tussen alle inkleuroefeningen zijn er spatjes inspiratie en vlagen van aantrekkelijkheid. Helemaal voorspelbaar is het niet; er zijn best wat twists waar het script zelf ook van lijkt te schrikken. Wie de film opnieuw kijkt, wetende van de dubbele identiteit van sommige personages, komt erachter dat hun handelingen totaal onlogisch zijn. Maar twee keer kijken, dat hoeft nou ook weer niet.

Af en toe zit er zowaar een goede scène in. Zoals een sequentie waarin een vechtscène steeds parallel loopt aan een seksscène, compleet met gelijkende handelingen. Of een man die opdringerig lijkt te gaan flirten, maar vervolgens begint over zijn favoriete podcasts. Zoals het Amerikaanse spreekwoord luidt: "Where you stand depends on where you sit". Vanuit de fauteuil met pijp en monocle is het een hele slechte film. Vanuit de met chips bekruimelde zitzak of de met vrienden bevolkte dubbeldekkerbank echter, is het een film die best goed is in best slecht zijn.

V for Vengeance is te zien bij Netflix.