Regie: Nick Bruno, Troy Quane | Scenario: Robert L. Baird, Lloyd Taylor | Cast (stemmen): Chloë Grace Moretz (Nimona), Riz Ahmed (Ballister), Eugene Lee Yang (Ambrosius), Lorraine Toussaint (Valerin), Frances Conroy (Directeur) e.a. | Speelduur: 101 minuten | Jaar: 2023

Sinds mensenheugenis vormen epische verhalen over de strijd tussen helden en monsters de ruggengraat van mythen en legenden. De hardnekkige overtuiging dat het kwaad diep in deze monsters geworteld zit, wordt ontwricht in de animatiefilm Nimona door het gelijknamige hoofdpersonage. De stoere gedaanteverwisselaar belichaamt gelijktijdig de verwoesting en de redding van de fantasiewereld waar zij zich slopend en klierend doorheen beweegt. De moraal over inclusie en acceptatie hamert ze er haast letterlijk bij haar kijkers en tegenstanders in: Nimona is Nimona, en waag het niet om haar ooit een monster te noemen.

In de stijl van een eeuwenoud sprookjesboek wordt een techno-middeleeuwse metropool geïntroduceerd, waar vliegende politiewagens en geharnaste ridders samenkomen in een streng bewaakte surveillancestaat. Tal van ironische verwijzingen maken de parallellen met het heden duidelijk zonder te vervallen in de parodie van Shrek. Een aristocratische klasse van ridders maakt in het koninkrijk de dienst uit. Koningin Valerin wil de eeuwenlange traditie verbreken dat enkel uit nobele families ridders kunnen voortkomen. Haar wens valt in duigen wanneer het ridderen van de eerste schildknaap zonder blauw bloed een aanslag blijkt te zijn op haar leven.

In het moderne sprookje dat volgt, wordt schildknaap Ballister beschuldigd van het vermoorden van de koningin en het destabiliseren van het koninkrijk. Zelfs zijn mederidder en minnaar Ambrosius laat hem vallen. De enige die overblijft aan zijn zijde is een roze bonk aan anarchistische energie: Nimona. Haar uitgesproken afkeer jegens de staat is voldoende om Ballisters partner te worden en hem uit de gevangenis te bevrijden. Onder begeleiding van een wilde soundtrack baant de brutale gedaanteverwisselaar zich een weg door alle lagen van het paleis in een verbijsterende mix aan gedaantes, waaronder een punkmeisje, een neushoorn en een walvis.

Nimona vormt het rauwe, woeste hart van de film. Tijdens Ballisters queeste om de waarheid te vinden is zij redder in nood, een manische gesprekspartner en een komische noot in één. Altijd vernielzuchtig en lekker grofgebekt geeft ze continu het slechte voorbeeld, waar ridder in spé Ballister zich plichtmatig vanaf moet keren. Toch vormen ze een hartverwarmend duo van buitenbeentjes, dat een hypocriet koninkrijk laat zien wie nu eigenlijk het monster is. Nimona is er niet bang voor om de schurk uit te hangen, en eigenlijk is een goede slechterik altijd leuk.

In lijn met recente animatiefilms als Spider-Man: Across the Spiderverse en Puss in Boots 2: The Last Wish kiest Nimona voor een eigen karakteristieke animatiestijl, die afwijkt van de originele strip van ND Stevenson. De actiescènes en achtervolgingssequenties zijn een plezier voor het oog en de lachspieren, waarin Nimona iedereen een welverdiend lesje leert en de lol van de film het meest naar voren komt. Samen met een opzwepende soundtrack, goede visuele humor en grappige dialogen heeft de film veel van de ingrediënten voor een gedurfde film over een abnormaal personage dat allesbehalve normaal wil zijn.

Nimona is onmiskenbaar een queer verhaal waarin iedereen een held kan zijn, ongeacht hoe anderen je proberen te duiden. Met een onverslaanbare heldin wordt het conflict in het generieke sprookjesplot zo eerder principieel dan echt gevaarlijk, en vervalt het verhaal gauw in simplistische formuleringen in een zwart-witte fantasiewereld. Deze aanpak riddert Nimona tot een overdonderend icoon, dat bewonderd dient te worden zonder al te veel emotionele diepgang. Het zijn van een geloofwaardig en diepgaand personage is helaas niet toebedeeld aan Nimona, de persoon die juist gezien wil worden als meer dan een monster.

Nimona is te zien bij Netflix.