Wanneer acteurs in de regiestoel kruipen kun je meestal topwerk verwachten van de mensen voor de camera (behalve misschien de acteur die zichzelf regisseert). Acteurs die regisseren hebben vaak een voorliefde voor diepzinnig drama waarin ze hun collega's kunnen pushen om het onderste uit de kan te halen. John Slattery, het bekendst van Mad Men, lijkt het echter weinig te boeien hoe zijn cast te werk gaat; in zijn Maggie Moore(s) zitten een paar bekende namen die op de automatische piloot lijken te acteren.
Jays vrouw ontdekt dat haar man zijn broodjeszaak op een louche manier runt. Om ervoor te zorgen dat ze zich koest houdt, huurt Jay iemand in om haar te bedreigen. Deze maakt zijn eigen keuze en vermoordt haar, waardoor Jay verdere maatregelen moet nemen om de politie op een dwaalspoor te zetten.
Jays zaak is een soort Subway Sandwich. Als franchisenemer moet hij eigenlijk inkopen bij de leverancier van het hoofdbedrijf. Hij bespaart veel geld door illegaal zijn voorraad in te kopen bij een ander: hij krijgt bedorven ingrediënten voor een prikkie in ruil voor het leveren van foto's van blote kinderen. Ja, dat lees je goed: pedofilie. Jays vrouw ontdekt de foto's en meent dat ze van hem zijn, en haar wereld stort ineen. Dit is het begin van wat een komische film zou moeten zijn.
Het gaat echt te ver. Voor kindermisbruik om te gniffelen, is veel talent nodig. Happiness liet zien hoe een viespeuk anderen subtiel probeert te manipuleren om hem op hun kinderen te laten passen. Maar beginnen met een envelop vol pedofiele foto's en een echtgenote in tranen, is gewoon pijnlijk.
Gaandeweg kruipt de film uit deze diepe afgrond, maar verder dan middelmatig komt het nooit. De manier waarop Jay controle probeert te houden over het narratief en hoe de politie het op eigen wijze volgt, is op den duur best vermakelijk en spannend. De humor wordt wat lichter waardoor het eindelijk voelt dat erom gelachen mag worden.
Het is niet zo spitsvondig als een film van de gebroeders Coen, ook al ligt Maggie Moore(s) in de lijn van Fargo. Alleen is dat niet vernieuwend meer. Buiten het kronkelende plot is er weinig noemenswaardig. Niet eens het acteerwerk, en dat is apart voor een film met een acteur in de regiestoel. In het eerste half uur komt het bij vlagen zelfs klungelig over. Mogelijk voelt dat later minder zo omdat je er gewend aan bent geraakt.
Ondanks dat het in de eerste helft van de film niet zo lijkt, is de hoofdrol voor Jon Hamm als politieagent Jordan Sanders. Misschien komt het omdat hij zeven jaar lang zijn collega is geweest, maar Slattery had wel wat kritischer op Hamm mogen zijn. In een van de eerste scènes zit een opmerking die iets insinueert over Sanders' privéleven, maar hij krijgt dat niet uitgesproken zonder overduidelijke uitlegtoon.
Die opmerking gaat overigens over het personage van Tina Fey. Ook al is Maggie Moore(s) een komische misdaadfilm, haar personage is niet bedoeld om lollig te zijn. Leuk om deze bekende comédienne eens wat anders te zien doen, maar jammer dat haar rol een redelijk nietszeggend mens is. Dat geldt ook voor Sanders' assistent, gespeeld door Nick Mohammed die fans van Ted Lasso direct herkennen als Nathan. Hij behoudt gelukkig zijn Britse accent, maar zijn optreden zal verder niet blijven hangen.
De prettige speelduur van ruim anderhalf uur en het vlotte verhaal houden de aandacht erbij. Zodra de nasmaak van pedofilie is weggetrokken blijkt de humor best te pruimen te zijn. Ook al zijn het niet de meest driedimensionale personages, sommigen van hen hebben wel een herkenbare karaktertrek die op heldere wijze wordt getoond in hun eerste scène.
Geen idee wat John Slattery's motivatie is om in de regiestoel te willen zitten. Hij heeft hoe dan ook nog veel te leren: dat hij als collega best kritiek mag leveren op andere acteurs om meer uit ze te halen, dat humor ver mag gaan maar niet ongelimiteerd is, en dat een film ergens over moet gaan in plaats van dat het gewoon een lollig misdaadverhaaltje is. Oefening baart kunst, wie weet verrast hij ons in de toekomst meer dan hij met Maggie Moore(s) doet.
