Regie: Ayataka Tanemura | Scenario: Johnny Onda, Ai Orii, Yuuki Tabata| Cast: Gakuto Kajiwara (stem) (Asta), Chris Niosi (stem) (Conrad), Ricco Fajardo (stem) (Nozel Silva), e.a. | Speelduur: 110 minuten | Jaar: 2023

Netflix brengt de laatste jaren steeds meer anime, Japanse animatie uit. Zoals de fantasie-serie Black Clover, die inmiddels honderdzeventig afleveringen lang is. Doordat de personages al zijn uitgewerkt in de serie, is daar in de vervolgfilm Black Clover: Sword of the Wizard King geen enkele sprake van, wat dit visuele spektakel inhoudelijk bijzonder oninteressant maakt.

Black Clover: Sword of the Wizard King is een paar maanden uitgesteld en dit is duidelijk te zien aan de zeldzaam mooie plaatjes die we voorgeschoteld krijgen. De film gaat over een strijd tussen goede magische mensen en slechte magische mensen. De gevechten zijn (vooral als er meerdere mensen met meerdere soorten magie van de partij zijn) een lust voor het oog door de kleurrijke magie en een uniek design voor elk personage. De 'camera' is veel in beweging en hoewel dat inventieve beelden oplevert, is deze stijl wel even wennen.

Na de eerste paar gevechten blijkt al snel dat dit het enige interessante is wat de film te bieden heeft. Tussen de gevechten door zijn er namelijk geen boeiende momenten die de personages wat meer diepte geven of die hun onderlinge relaties toelichten. Als bijvoorbeeld een van de goede magische personen haar magie verliest en de hoofdpersoon daar heel boos om wordt, is het moeilijk om daar iets bij te voelen aangezien de relatie tussen de twee onduidelijk is. Daardoor wordt er ook nooit echt spanning opgebouwd.

Lange gevechten worden afgewisseld met informatiedumpscènes. Deze scènes zijn belangrijk om het verhaal te kunnen begrijpen, maar ze bevatten wel veel herhaling en zijn daardoor alsnog vaak saai. Andere films gebruiken soms visuele creativiteit tijdens het vertellen van informatie om iets interessants aan te bieden om naar te kijken, maar in deze film wordt het merendeel van de informatie overgedragen doordat personages luisteren naar andere personages. Dit is vooral jammer aangezien het medium animatie veel meer vrijheid hebt om visueel iets interessants te doen.

De beelden zijn excellent, al is het jammer dat de personages veel in de nacht vechten waardoor de achtergronden vaak donker en oninteressant zijn, maar de muziek had beter gekund. De muziek zelf is niet slecht en past goed bij het genre, maar er zijn maar weinig momenten waarop de muziek bij deze film in het bijzonder past. De beste filmmuziek zorgt ervoor dat er bij een bepaalde scène geen enkel ander muziekstuk zou passen, maar hier voelt het bij bijna alle scènes alsof de muziek de eerste de beste enigszins passende opeenvolging van noten was die ze konden vinden.

Fans van de serie zullen gewend zijn aan de gevecht-uitleg-gevecht vertelstructuur, en zich inmiddels niet (meer) ergeren aan de inconsistentie in de magische krachten van de hoofdpersoon. Maar het gebrek aan interessant verhaal roept de vraag op of Black Clover: Sword of the Wizard King het waard is te kijken voor de mooie plaatjes alleen, voor hen die nog geen fan waren.

Black Clover: Sword of the Wizard King is te zien bij Netflix.