Regie: Hester Overmars | Speelduur: 73 minuten | Jaar: 2023

Wat is er aan de hand met Peter Paul? De eens zo stoere undercoveragent is de hele documentaire Alleen Thuis met een Dienstwapen klein en kwetsbaar. Hij praat met een langzame, lage stem over zijn heftige beslommeringen, afgewisseld met stilistisch extravagante cinematografie, waarbij hij intens de camera inkijkt, of in stilte een glas water drinkt. Echt veel antwoorden geeft de documentaire niet, maar maakt je met het camerawerk even deelgenoot, voor zover dat kan, van een agent die "een aantal stoornisjes heeft," waaronder hele heftige PTSS. .

Peter Paul was het type dat bij het mountainbiken de drop-offs durfde aan te gaan waar anderen zich niet aan waagden. Als agent was zijn werk nooit saai, en het gevoel van kameraadschap en steun bevalt hem. Waarom dit omslaat is ingewikkeld. Er wordt gewezen naar de teamleiding. De interne documenten die over de sombere beelden worden uitgetypt, zijn inderdaad nogal kil. Peter Paul zelf spreekt van een '40-45-cultuur', doelend op de Tweede Wereldoorlog. Zijn behandelaar suggereert ook, dat niet iedereen meteen na heftige gebeurtenissen breekt, maar dat het mensen pas jaren later kan inhalen.

Alleen thuis met een dienstwapen is een documentaire die kijkt als een lucide droom. Er zijn heftige visualisaties van brandende gebouwen, die soms als een flits voorbijkomen. We zien water stromen over Peter Pauls' rugtattoo, of hij kijkt via een oogtest heel lang recht de camera in. Audio en video worden heel vaak gescheiden. Iemand is zijn eigen voice-over, of de volgende persoon praat terwijl het shot bij Peter-Paul blijft hangen, als die bijna in trance in kleermakerszit op zijn bed zit.

Die 'trippy' stijl, die een beetje doet denken aan jaren zestigfilms als 2001: A Space Odyssey, of iets te pretentieuze arthouseprojecten, doet echter nooit ongepast aan. Peter Paul wordt bijvoorbeeld steeds net van boven gefilmd, waardoor hij ieliger lijkt dan hij is. Er zijn zelfs ongelofelijke shots waarin hij als klein kind met een veel te grote politiepet steeds overal tegenaan loopt, omdat hij niets kan zien. Het plaatje is helder: Werken bij de politie was altijd zijn droombaan, maar heeft nu geleid tot deze nachtmerrie.

Peter Paul, of zijn naasten, vertellen in de documentaire openhartig over zijn achteruitgang. Hij stond met zijn rug naar de schappen van de supermarkt om het overzicht te houden en heeft een weekendtas onder zijn bureau voor het geval hij weg moet. Hij vertelt ook van het moment dat hij de straat op loopt met een mes, in de hoop dat agenten hem uit zijn lijden zouden verlossen. Het onderwerp is extreem heftig. Het is dan ook heel knap dat de documentaire zelf heel unheimisch voelt, maar Peter Paul zelf zijn menselijkheid nooit verliest. Je voelt niets anders dan medelijden.

Alleen Thuis met een Dienstwapen is een documentaire die doet afvragen hoe die precies gemaakt is. De stilistische beelden dwingen Peter Paul in allerlei bochten, soms letterlijk, maar het voelt nooit zo gemaakt als dat het had kunnen overkomen. De documentaire gaat soms over de top, maar is vaak ook loom, stil en somber waar dat past. En zelfs met de extreme keuzes die zijn gemaakt, vergeet je soms dat je niet zelf in die donkere woonkamer even eenzaam als Peter-Paul staat.

Alleen Thuis met een Dienstwapen is te zien bij NPO Start.

Denk je aan zelfmoord of maak je je zorgen om iemand? Praten over zelfmoord helpt en kan anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113 of 0800-0113.